Urte eroak, 1920ko hamarkada

Atalak

Irrika

“Urte eroen” muina gaueko dantzetan dago: estasizko dantzak, sentsualtasunez beteak, Montmartre eta Montparnassekoak, Parisen, edo Moka Efti aretokoak, Berlinen. Erakusketak bizimodu emantzipatu eta sentsual horren adierazpen txundigarri horretan barrena jarraitzen du. Bizitzeko modu horren eredu ospetsuena Josephine Baker dantzaria izan zen, ikuskizunetako izar bihurtu zen lehen pertsona beltza, Europan arrakastatsu, baina ez sorterrian Ameriketako Estatu Batuetan, herrialde horretako segregazioa eta “lege lehorra” zela eta.

Josephine Bakerri egotzi izan zaio charleston dantza Europan sartu eta arrakastara eraman izana. Hala, nabarmentzekoa da dantzariak Parisko emakumeengan izan zuen berealdiko eragina: azal zuria bereizgarri zuten emakume haiek intxaur-kremak erabiltzen hasi ziren larruazala ilundu eta ‘ebanozko jainkosa’ izenez ezagun zen dantzari gailenaren antza hartzeko. Haren nortasun karismatikoari, talentuari eta eszenatokian gorputzaren eta arimaren adierazpenaskatasuna inolako trabarik gabe erakusten zuen moduari esker, bere gaizki-esaleak desarmatu eta arrakasta itzela lortu zuen Bakerrek.

Areto honetan, bisitariek erakusketaren esperientzia osagarriez goza dezakete, aldi berean adimena —kabaret literarioak gogora ekartzen dituen giro batez— eta emozioak pizten dituen eszenografiri esker, garai hartako kolore, lurrin, film eta musikaren bitartez. Hala, jazzaren, charlestonaren edo garaiko chansons direlakoen erritmoan dantzatu daiteke, edo musika dodekafonikoaren sortzaile klasikoen konposizioak entzun.