Yayoi Kusama: 1945tik gaurdaino

Atalak

Metaketa

“Egin eta egin aritzen naiz, eta egiten jarraitzen dut, harik eta, azkenean, prozesuak berak irensten nauen arte. Horri nik ‘obliterazioa’ deitzen diot”.

Kusamaren artean, metaketa kontzeptua ez da soilik joera obsesibo eta konpultsibo bat, ezta gauzak besterik gabe errepikatzeko berezko grina ere; aitzitik, bere sormen-ikuspegia hedarazteko beharrak berak bultzatutako zabalkunde-gogo bizi gisa uler daiteke. Infinitu-sareak sortu ondoren, Kusamak Metaketa saila jorratu zuen, berrerabilitako paper puskekin osatutako collageak eta forma errepikakorrezko eskultura bigunak biltzen dituen sail bat. Lan horietan, eguneroko hainbat objektu —eserleku bat, adibidez— itxuraldatu egiten dira haien gainean oihalezko hamaika konkor faliko pilatuta; pilaketa horrek desagerrarazi egiten ditu objektuaren funtzioa eta objektua bera. Pixkana-pixkana, forma bigun horiek areagotzeko irrika konpultsiboak bere ikuspegi hori beste lan batzuetara hedatzera bultzatu zuen Kusama, esaterako 1965ean hasi zituen infinituaren isla-geletara, baita 70–80ko hamarkadetan jorratu zituen oihal estanpatu edo zilar kolorekoetara ere. Azken horien adibide da Esku-metaketa: zilar koloreko ehunka eskularruz estalitako sofa eta besaulki sorta.