Antoni Tàpies. Objektutik eskulturara (1964-2009)

Atalak

Hirurogeiko hamarkadaz geroztik

Hirurogeiko hamarkada erdialdean jardun politiko bizia izan zuen artistak, eta garai horretan hasi zen bere ikerketan eguneroko objektuak txertatzen. Objektu horiek Arte Informalari lotu ez ezik, orduan garatzen ari ziren beste ildo kontzeptual batzuekin bat zetozen ere —Arte Povera, esaterako—, eta, era berean, Dadan eta Surrealismoan jatorria zuten. Areto hauetako zenbait piezatan nabarmentzen da hori, hala nola, Cadira i roba (Aulkia eta arropak, 1970) eta Pila de plats (Plater pila, 1970). Erakusketaren abiapuntu diren objektu horiek, halaber, “hiru dimentsioko objektuen” hizkuntza erakusten dute. Lan horietan erabilitako baliabide sinboliko anitzek ikerketa-ildo ugari zabaldu zizkioten artistari, Farcell (Fardela, 1970) edo Cartó corbat i corda (Kartoi kurbatua eta soka, 1970) obrek adierazten duten moduan.

Objektu horiek altzariz, paperez, arropaz, zerrautsez zein zurez sortutakoak dira. Tàpies-en aburuz, collagea bere eskulturen aurrekari zuzena da. Azpimarratzekoa da sare metalikoen eta alanbrearen erabilera; kasu honetan, bi materialekin sortutako pieza-multzoak ikus ditzakegu. Ondorengo hamarkadetan ere material horiek erabili zituen. Metal malgu horiek espazioa definitzeko ardatz gisa dihardute eta natura organikoko elementuekin kontrajartzen dira. Garai horretan landutako gaiei aurrerago ere helduko zien artistak.