Atzera begira. Giorgio Morandi eta Antzinako Maisuak
Morandi – Jean-Baptiste Siméon Chardin
Natura hila (Natura morta), 1956
Iruzkinak
Natura hila (Natura morta), 1928
- Izenburua:
- Natura hila (Natura morta), 1928
- Erakusketa:
- Atzera begira. Giorgio Morandi eta Antzinako Maisuak
- Gaiak:
- Eragin artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Natura hila
- Mugimendu artistikoak:
- Arte Figuratiboa
- Artelan motak:
- Pintura
- Aipatutako artistak:
- Chardin, Jean-Baptiste-Siméon | Morandi, Giorgio
Morandi-ren 1928ko Natura hila lanaren eta Chardin-en Sukaldeko mahaia (1746) koadroaren artean antzekotasuna ikus daiteke. Bi lanetan, zapiak presentzia nabarmena du lehen planoan, begirada erakarri eta bideratzen baitu.
Morandiren margolan horretan, objektu gutxi batzuk daude, koadroaren erdiko zapi horiaren inguruan jarrita. Oihal horia da irudiko protagonista, eta artistaren beste lan batzuetan ere agertzen da, koadroetan ez ezik—erakusketa honetan bada beste ale bat—, baita grabatu eta marrazkietan ere. Morandiren sormen-prozesuaren adibide garbia da, sarritan seriean egiten baitzuen lan, eta elementu batzuk errepikatzen zituen bere natura hiletan, baina zerbait berria sortzen zuen beti.
Prozedura horrek agerian jartzen du Chardinekiko beste antzekotasun bat: frantziar margolariak serieak egiten zituen eta, konposizioak eta objektuak errepikatzen zituen arren, beti sartzen zuen aldaketaren bat. Morandik ere bere objektu gogokoenak “birziklatzeko” joera hori hartu zuen, eta behin eta berriz erabiltzen zituen botila, pitxer, kaiku, ontzi eta kutxa berak, egitura berriak sortzeko. Via Fondazza kaleko estudioan irudika dezakegu, objektu horiekin guztiekin sor zitzakeen aldaera amaigabeekin jolasean.
Édouard Roditi kritikariak 1960an egin zion elkarrizketan, hau onartu zuen Morandik: “Beti landu izan dut beste margolari gehienek baino gai-sorta murritzagoa; horregatik, beti izan dut besteek baino arrisku handiagoa egiten dudana errepikatzeko. Uste dut arrisku hori saihestea lortu dudala, nire margolanetako bakoitza gai gutxi horietako baten aldakuntza bihurtzeari denbora gehiago eskainita”.