Giovanni Anselmo. Ostertzaz gaindi

[...] Egia esan, denbora errealak aurrera egiten du, menderatzeko intentzioak intentzio. Badirudi hizpide ditugun obretako batzuk, hirurogeiko hamarkadaren amaieran eginak, denboraz “kanpo” daudela; izan ere, hausnartu ohi ez dugun garai batez hitz egiten dute funtsean —eta kontrolatu ere, oso neurri txikian baino ezin dugu kontrolatu garai hori—. 1969an eginiko Infiniturantz obra, esaterako, burdinazko paralelepipedo bat da, eta gezi bat eta “infinituaren” sinboloa ditu goiko aldean grabatuta. Kontuan izanik burdina desegin egiten dela oxidazioaren poderioz, berniz antioxidatzaile gardenezko geruza batekin babestu nuen, grabatua denboran mantendu dadin. Geruza horrek, [euskaraz "infiniturantz” esan nahi duen] “verso l’infinito” esaldia irakurtzeko aukera emateaz gain, eragotzi egiten du burdina desegitea. Hartara, denboran zehar beren horretan mantentzen dira haren dimentsioak, eta “etorkizunerantz” proiektatzen da forma hori, dela denborari dagokionez, dela espazioari dagokionez.