Henri Michaux: beste aldea
Frottageak (Igurtziak)
Mugimenduak saila
Iruzkinak
Hirurogeitamarreko eta laurogeiko hamarkadetako erretratuak
- Izenburua:
- Hirurogeitamarreko eta laurogeiko hamarkadetako erretratuak
- Erakusketa:
- Henri Michaux: beste aldea
- Gaiak:
- Giza gorputza | Artea eta psikologia | Kolorea | Erretratua eta autorretratua
- Artelan motak:
- Pintura
- Aipatutako artistak:
- Michaux, Henri
Aurpegiak eta giza irudia dira Henri Michaux-ren gai nagusietako bat, eta haren ibilbide guztian etengabe agertzen da. Hona zer zioen artistak:
Mendiak eta aurpegiak dira beti arreta handiz begiratu ditudan gauza bakarrak, beste ezer egin ezinik, gogoa haiei atxikituta, begirik kendu gabe, magnetikoki erakarrita, ametsetan bezala, eta horren arrazoia jakin barik. Aurpegiak askotan haserretu egiten dira horregatik. Mendiak, berriz, ez. Ez, nik dakidala, behintzat.
Aurpegi baten forma ezagunak behin eta berriro agertzen dira haren ibilbidean, azken lanetara arte, 70eko eta 80ko hamarkadetan margotutako lan hauetan ikus dezakegun bezala. Oraingo honetan, tonu gorrien eztandak uzten dituen hutsuneek begi zuloak eta ahoaren irekidura iradokitzen dituzte. Zurizko espazioak dira, musikaren isiluneen antzera, osotasunari harmonia eskaintzen diotenak eta akuarelaren koloreak iradokitako forma irakurtzeko aukera ematen digutenak. Ez da alferrik gorria aukeratutako kolorea. Hona artistak kolore horri buruz zioena:
Gehienetan, erarik naturalenean, gorria jartzen dut. Izan ere, ba al dago odola baino errazago barreiatzen denik?
Lan hauen asmoa ez da xehetasunez islatzea pertsonen fisonomiaren alderdirik azalekoena, alegia, haren proportzioa eta neurria, haren bolumenak eta testura. Aitzitik ere, gizakiaren esentzia jasotzea bilatzen du artistak, hari bakarrik eta berez dagokiona, haren aldartea eta jokabidea, une zehatz batean. Bilaketa horri “fantasmismoa” deitu zion Michaux-k, eta honako hitz hauekin deskribatu zuen:
Bada halako barne fantasma bat, eta hura margotzeko aukera izan beharko genuke, sudurra, begiak, ileak margotzen ditugun moduan, horiek kanpoaldean ditugulako, askotan zolak bezala. Isurkizko izaki hori ez da soilik hezurra eta gainean duen azala, hori berehala ikusten dugu lagunok, etsaiok, maitale, senide, ezagunok, eta berehala ikusten dugu nola “dagoen” pertsona hori une zehatz horretan, ez bi minutu igarota: izaera hori, finean, izaki sentibera guztiei ageri zaie, baina, zoritxarrez, ez margolariei.
Beraz, “ismoak” gustukoak banitu, eta zenbait jenderen kapitain izatera iritsi nahiko banu, ziur aski margolaritza eskola irekiko nuke: FANTASMISMOA (edo psikologismoa).