L'Art en guerre. Frantzia, 1938-1947: Picasso-tik Dubuffet-era

Atalak

Estutatusa ondoren

Frantzia berreraikitzen ari ziren bitartean, aurreko garaian nahitaez ezarritako gauza guztien kontrako formak ugaritu ziren. Abstrakzioa zen nagusi, haren hainbat eta hainbat aldaeratan; are nabarmenago agertzen zen erregimen totalitarioek “arte galdu”tzat hartu izanagatik.

Humanismoaren krisialdia baino gehiago —zenbait hamarkada lehenago arte modernoaren aurkakoek horren berri emana zuten—, arte horrek borondate argia zuen existentzialismoari eusteko; izan ere, urte askotan “gustu ofiziala” besarkatzeko obligazioaren zama pean egon zen. Ez zioten men egin giza kondizioa gero eta gehiago arbuiatu zuen teknikaren “eboluzioari”, gizatasuna heriotzaren esparruetan suntsitu arte garatu zenari.

Gorputza eta materia gerraondoko liberazio artistikoaren oinarri dira. Koska ez zegoen gorputz aratz eta idealizatu bat goratzean, baizik eta haren hezurrezko eta haragizko mamira itzultzean. Dena den, materia leun eta otzandu bat ere ez zen; dena birziklatu behar izan zen eskasia-urteak eta gero. Materia mamitsua zen, lodia, eta artistek gordinik aurkeztu zuten, arbuioaren erakusle gisa: ez zuten historiaren marra argidun batean sinesten. Garai horretan, izugarrikeriak oraindik ozta-ozta azaleratu ziren.