L'Art en guerre. Frantzia, 1938-1947: Picasso-tik Dubuffet-era

Atalak

Gustu ofiziala

1942ko abuztuan, Musée National d’Art Moderne Palais de Tokyo-n zabaldu zuten, Pierre Ladoué eta Bernard Dorival zuzendari zirela. Museoaren lehengo kontserbatzaile burua, Bilbon jaiotako Jean Cassou franko-espainiarra, kargutik kendu zuten errepublikazalea izateagatik. Museoaren lehen erakusketan, sorkuntza nazionaleko mende erdiko ekoizpenaren aukeraketa araztua erakutsi zen: ez zen Picassoren eta atzerriko artista surrealista nahiz abstraktuen lanik aurkeztu eta gehienbat kontsentsuzkoa eta erabat frantsesa zen arteari eskaini zioten. Erakusketa hartan, Maillol-en L’Île de France lana bide-erakusle zen, bisitariek Belmondo, Poisson, Osouf edo Chauvel artisten , besteak beste, tradizio eskultorikoa ezagut zezaten. Bestalde, arte independentearen maisu batzuk, hala nola, Derain, Waroquier, Dufy, Villon, Gromaire eta Van Dongen, erabili egin zituzten “harmonia- eta oreka-espiritu frantsesa” aberasteko eta tradizio figuratibo handia luzatzeko.

Parisen urteroko erakusketak egiten ari ziren: horietako batean, 1943ko Udazkeneko erakusketan, hain zuzen, Georges Braque-ri egin zitzaion omenaldia. Garai hartako argazkiak zein dokumentuak, edo Arno Breker-i eskainitako erakusketaren katalogoa —1942an Musée de l’Orangerie-n egindakoa—, Parisen okupazio pean zegoen kultura-jardueraren adibide ditugu, zentsura eta autozentsuraren adibide, hain zuzen ere.