Degas-etik Picasso-ra: pintoreak, eskultoreak eta kamera

Atalak

Medardo Rosso

Aurrena adiskide eta gerora aurkari izango zuen Rodin-ekin batera, Medardo Rosso izan genuen mende amaierako eskultore ezagunenetakoa. Rossok argizariaren teknika ez oso ortodoxoa erabili zuen askotan. Haren argizarizko eskultura hauskorrek, gaur egun mundu osoko bildumagileek oso gogokoak dituztenak, giza gorputza esanahi unibertsalaren garraiatzailetzat hartzen duen ikuspegi sinbolista batera oso ondo egokitzen den ezaugarri oroitarazlea dute.

Rossok bere eskulturen argazki ugari egin zituen, argazki bakoitzaren argia, ñabardurak eta eskala etengabe aldatuz, eskulturak modu zehatz batean behatzera behartzeko modua aurkitu nahian. Rossoren argazki manipulatu ugariek, hauetako asko eta asko ebakiak, zirriborratuak edo koloreztatuak izan direnak eta zenbaitetan posta-seiluak baino txikiagoak direnak, margolanen kalitatearen bilaketa berresten dute, bere hitzetan, horixe baitzen bere hiru dimentsiotako lanen helburu nagusia. Argazkiok segida baten moduan behatuz gero, Rossoren ikuspegi inprobisatzaileari buruzko dokumentu liluragarria antzeman dezakegu bertan, etengabeko zuzenketak onartzeko aukera gehiago dituen baliabide baten baitan oraingo honetan. Nolabait ere, Rossoren argazki-lanek eskulturan “jatorrizkotasunak” duen lehentasuna auzitan jartzeko joerari aurre hartu zioten, izan ere, horrexek baitirudi bere argazkien gaia, gerora XX. mendean zehar eztabaidatuko zena. Azken hau oso agerikoa da bere eskultura suntsituetako batzuen argazkietan, Bulebarreko inpresioa, Parisko gaua lanean adibidez, izan ere, lanok artistak egindako argazkien bidez baino ez baitzaizkigu heldu gure kultura bisualera.