Lucio Fontana. Atarian

Iruzkinak

Kontzeptu espaziala, Jainkoaren azkena (1963)

1963an, Kontzeptu espazialen serie berri bat egiten hasi zen Fontana, Jainkoaren azkena izenburupean. Oinarrizko materiala mihisea zen, eta baliatutako teknika, zuloak egitea. Lan horietan, zuloak krater ikaragarri bihurtu ziren, muga irregular eta zehaztu gabeekin, eta hain espazio eta bolumen handia zuten, ezen itzalak proiekta baitzitzaketen hondoko horman. Artelanaren materialtasuna da protagonista, eta inoiz baino gertuago dago eskultura-generotik.

Hala ere, zuloek gainazalean duten antolamenduak zerikusi handia du tradizio piktorikoarekin: errepikatzen diren konposizio-eskemak ditu oinarri; zirkulu irregular txikiko txantiloiak dira, zirkulu handiagoak inguratzen dituztenak, astroak eta konstelazioak gogora ekartzeko.

Artelan horietan, Fontanak ez zuen beltza erabili mihisearen atzean infinitua gogora ekartzeko. Mihisean sortutako hutsuneak jada ezin dira alderatu harago behatzeari gonbidatzen duen sarrailaren zuloarekin. Materialak protagonista izateari utzi dio, begiradak arreta osoa jar dezan norberaren gabezian, irekiduran: atarian.

Serie honetako artelanen formak arrautza bat dakarte gogora, arbasoen nukleo bat, osotasuna barne hartzen duen unitate bat, eta naturaren zikloarekin lotutako masa informe eta ezezagun bat. Horrek, sailaren izenburuarekin batera, gonbit egiten dute transzendentzia zalantzan jartzera eta zeinbat kontzepturi aurre egitera, hala nola infinitua eta erlijioa, zientzia eta fedea, gizakiak kosmoseko leku batean bere bakardadea erradikala dela egiaztatzen duen une batean.