Paul Pfeiffer: Askatasunaren sorrerari buruzko kondairaren hitzaurrea
Apokalipsiaren lau zaldunak (Four Horsemen of the Apocalypse), 2000–abian
Uholdearen ondorengo goiza (Morning after the Deluge), 2003
Iruzkinak
Autorretratua iturri gisa (Self-Portrait as a Fountain), 2000
- Izenburua:
- Autorretratua iturri gisa (Self-Portrait as a Fountain), 2000
- Erakusketa:
- Paul Pfeiffer: Askatasunaren sorrerari buruzko kondairaren hitzaurrea
- Gaiak:
- Eragin artistikoa | Ibilbide artistikoa | Esperimentazio artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Konposizioa | Lan-prozesua | Eskala | AEB | Marcel Duchamp | Emozioa | Pertzepzioa | Zinema | Beldurrezko filmak
- Mugimendu artistikoak:
- Arte Garaikidea
- Artelan motak:
- Instalazioa
- Aipatutako artistak:
- Pfeiffer, Paul
Autorretratua iturri gisa lanak Alfred Hitchcocken Psycho pelikulako dutxako eszena ospetsua birsortzen du, hau da, Janet Leighek gorpuztutako pertsonaia labankadaz hiltzen dutenekoa.
Bainugelak, dutxako gortinak, azulejuek eta goitik behera erortzen den urak normaltasun-itxura dute... salbuespen batekin: muntaketa osoa zertxobait gain-dimentsionatuta dago, eta horrek efektu artegagarria eragiten du. Ez dugu hiltzailerik ikusten; haren ordez, bideozaintza-sistema begiluze bat da filmeko gaizkilea. Gortina opakuaren atzetik begira-begira ari den kamera horrek beldurra edo ikusmina bezalako emozioak eragiten dizkigu.
Aktorerik, filmaketa-talderik eta zuzendaririk gabe [guztiak falta dira], ikusleak voyeur baten lekua hartzen du enkoadraketaren erdian.
Autorretratua iturri gisa lanak zinemagintzako tresneria arakatzen du, eta, bereziki, kamera, agente aktibo gisa hartuta. Pfeifferrek beldurrezko filmekiko duen interesari ere egiten dio erreferentzia. Zinema-genero horrexek manipulatzen du eraginkortasunik handienez ikusleen erantzun emozionala.
“(...) Pentsatzen dut beti izan dudala interes berezia etxe barruekiko, haietan ere gertatzen baitira gauza beldurgarri edo artegagarriak. Agian niri artegagarri egiten zaidana da benetan interesatzen zaidana; hau da, ezaguna dugun zerbaitek bere buruaren kontra egin eta, bat-batean, berez nahiko bitxia den zerbait bezala agertzen den une hori...”.
Obraren izenburuak zenbait aurrekari artistiko baliatzen ditu inspirazio-iturri gisa, hala nola Hitchcockek bere filmetan egin ohi zituen kameoak edo Marcel Duchamp-en 1917ko Iturria izeneko pixontzi enblematikoa. Bruce Naumanen 1966ko lan bat ere omentzen du modu zuzenean; hark ere Autorretratua iturri gisa du izena, eta XX. mendeko arte kontzeptualaren mugarritzat hartzen da gaur egun.