Richard Artschwager
Biharko egunaren bila (Search for Tomorrow), 2004
Iruzkinak
Piano handia (Piano grande), 2012
- Izenburua:
- Piano handia (Piano grande), 2012
- Erakusketa:
- Richard Artschwager
- Gaiak:
- Artea eta musika | Artea eta umorea | Sorkuntza artistikoa | Islak | Erabilgarritasuna | Materiala | Formika | Soinua | Pianoa | Jasper Johns | Ironia
- Mugimendu artistikoak:
- Arte Garaikidea
- Artelan motak:
- Eskultura
- Aipatutako artistak:
- Artschwager, Richard
Artschwager umetan hasi zen pianoa ikasten, eta Cornellgo Unibertsitatean graduatu ondoren, instant batez baino izan ez bazen ere, musika klasikoan ibilbidea egitea planteatu zuen. Beti jo zuen pianoa, azken egunetara arte, eta artista bisual moduan hasieratik erakutsi zuen soinuekiko arreta sakona. Horren adierazgarri da, adibidez, Jasper Johns-en erakusketa bati buruz 1964an idatzi zuena: “Ez zait burura etortzen belarri ondoan ezarritako itsas kurkuilu baten edo belarrietako burrunba baten moduan soinurik igortzen ez duen obra handi bakar bat ere. Nire gauza batzuek soinuak igortzen dituzte”. Hurrengo urtean pianoen sail bati ekin zion, aurretik eginak zituen altzari-eskulturen antzera: zurezko blokeak formikazko laminatu gaineko irudiekin estaliak, musika-tresnaren zatiak irudikatuz, pinturaren eta eskulturaren arteko beste kontrapuntu bat lortu balu bezala.
Piano handia lanean, Artschwagerren azken pianoan, alegia, teklak, partitura (irekia) eta pedalak formikaz irudikatuta daude. Formika gorriak erresonantzia kutxaren barruko feltrozko tapizeriari erreferentzia egiten diola dirudi; soinua leuntzeko baliatuko litzatekeen horri, alegia. Baina zer soinu, hemen ez sokarik eta ez mailurik ez dago eta? Beste alderdi batzuetatik begiratuta ere ez da piano operatiboa. Teklatua motzegia da, zalantzarik gabe, isats-piano baterako. Motzegia da are hasiberri batek Hanon metodoko ariketak egin ditzan ere. Bestalde, formikaren marrazkiak ispilu-irudipena sortzen du taparen barruan, baina berez ez dator bat barrukoarekin; asmamen handiko keinua, zalantzarik gabe.
Piano generikoa da, Artschwagerren aulkiak eta mahaiak bezala, eta umorezkoa neurri batean, ezin baita jo, begiratu baino ez. Artistak interpretazio musikala omentzeko darabilen ironia aulki batez esertzeko ekintza omentzean erabilitakoaren antzekoa da: ospatu eta bere zeregin sozialaren ikur bihurtzen du, objektu funtzionalaren erabilgarritasunik gabeko imitazio bat, etxeko bizitza goitik behera zalantzan jartzen duena.