Fauvismotik surrealismora: Parisko Musée d’Art Moderneko maisulanak
María Blanchard, Saskigilea (Le vannier, 1924–25)
Claude Cahun, Autorretratua (Autoportrait, 1929)
Iruzkinak
Giorgio De Chirico, Malenkonia hermetikoa (Mélancolie hermétique, 1919)
- Izenburua:
- Giorgio De Chirico, Malenkonia hermetikoa (Mélancolie hermétique, 1919)
- Erakusketa:
- Fauvismotik surrealismora: Parisko Musée d’Art Moderneko maisulanak
- Gaiak:
- Mitoak | Eragin artistikoa | Ibilbide artistikoa | Geometria | Konposizioa | Paris | Italia | Michelangelo Buonarroti | Rafael | Tiziano Vecellio | Friedrich Nietzsche
- Mugimendu artistikoak:
- Margo metafisikoa
- Teknikak:
- Olio-pintura
- Artelan motak:
- Pintura (olio-pintura)
- Aipatutako artistak:
- de Chirico, Giorgio
Giorgio de Chiricok “pintura metafisikoak” egiten zituen, eta lan horien bereizgarria zera da, arkupedun plazak, itxura bitxiko eguneroko objektuak, manikiak eta bakardadez eta misterioz jositako giroak irudikatzen dituztela.
1920ko hamarkadatik aurrera, surrealisten arreta bereganatu zuen artistaren lanak, baita Parisko Paul Guillaume eta Léonce Rosenberg arte-merkatariena ere.
Malenkonia hermetikoa da margolariaren azken koadro metafisikoetako bat, eta garai hartako adibide paradigmatikoa da. Bertan, antzinako busto bat, Olinpiako Museoko Hermes, forma geometrikoz osaturiko multzo baten erdian dago, espazio gertagaitz batean egon ere: antzoki bateko taula gainean, hain zuzen, albo batetik sotilki argiztatuta.
Friedrich Nietzsche-ren ideietan oinarrituta, mitoaren sortze-indarra berrikusteko nahitik dator Antzinaroari erreferentzia egite hori.
De Chiricok 1918an Erromara egindako bidaiak aukera eman zion artistari Rafael, Michelangelo eta Tiziano-ren obrarekiko hartu-emana sortzeko.
1920ko eta 1930eko hamarkadetan errealismora itzuli zen, eta surrealistek kritikatu egin zuten itzulera berantiar hura. De Chirico Parisen bizi ziren italiar margolari guztien mentoretzat hartu izan da.