Martha Jungwirth

Iruzkinak

Titulurik gabea, Spittelauer Lände sailekoa, 1993

Jungwirthek Danubio ibaiaren kanaleko paisaiari begiratzean aurkitu zuen akuarela handi honetarako gaia. Hain zuzen ere, hara ematen zuen Vienako bere estudioko leihoak. Handik ikusten zituen teilatu lauak, gerra-garaiko hegazkinen aurkako hormigoizko dorreak, eta kanalaren beste aldeko trafikoa. Honako pieza hau 1990eko hamarkadaren hasieran margoturiko sail batekoa da; artistak aste gutxitan egin zituen sail horretako hogei koadroak, eta obra honek haren ibilbideko une gailenetako bat markatzen du.

Kolorea aplikatzean, tonuek argiaren eta baldintza meteorologikoen aldaketak islatzen dituzte, egunak aurrera egin ahala sortzen direnak. Jungwirthek bereziki hautematen zituen ikuspegi berak goizean eta iluntzean eskaintzen zituen aldeak. Aldaketa horiek zirela medio, bizkor lan egin behar izan zuen bere inpresioak jasotzeko, eta horrek espontaneotasun-itxura eman zion pinturari.

Jungwirthek adierazi duenez, kasu honetan hegazkinen kontrako Flak dorreak izan zituen abiapuntu, etengabe aldatzen ari den paisaia bateko nukleo estatiko gisa. Puntako orduetako zirkulazioak ere piztu zion interesa; furgonetak eta zabor-kamioiak kodeturik ageri dira, artistaren esanetan, paperezko kakalardoen antzeko koloreekin. Gustukoa zuen elementu horiek eszena desordenatu baten baitan jartzen zuten ordena modukoa, eta beragan eragiten zituzten zirrara sotila eta estimuluak jasotzea zuen asmo. 

Jungwirth bere lanean mundu fisikotik abiatzen den arren, artistak baieztatu du, objektu bat berak nahi duen moduan sortzeko, ezinbestekoa dela ageriko errealitateaz ahazteko gai izatea. Objektu bat errealismo handiegiz irudikatuz gero, edo behar baino pintzelkada bat gehiago emanez gero, artistari iruditzen zaio dena galtzen dela: haren ustetan, margotzea orekari-ariketa bat da.