Palazuelo. Lan prozesua
Zenbakia eta urak, 1978 (gouachea paper gainean), Zenbakia eta urak I, 1978 (olio-pintura mihise gainean)
Tramankulua 2, 1989 (gouachea paper gainean)
Iruzkinak
Monumentu baterako proiektua, 1977 (letoia nikel-bainuarekin)
- Izenburua:
- Monumentu baterako proiektua, 1977 (letoia nikel-bainuarekin)
- Erakusketa:
- Palazuelo. Lan prozesua
- Gaiak:
- Artea eta espazioa | Eragin artistikoa | Esperimentazio artistikoa | Geometria | Lerroa | Sinbologia | Espiritualtasuna
- Mugimendu artistikoak:
- Arte Abstraktua
- Artelan motak:
- Eskultura
- Aipatutako artistak:
- Palazuelo, Pablo
“Nire eskultura pinturatik dator. Lehendik bi dimentsiotan dauden formetatik sortzen da, marrazkietatik, koadroen bozetoetatik... Formak aukeratzen ditut eta gero marraztu, handitu eta hirugarren dimentsiora eramaten ditut. Lauak dira, baina egitura koherentea dutenez, manipulatu daitezke. Forma horiek egiturak, forma-talde koherenteak dira beti, eta eraldatu eta norabide guztietan goratu daitezke, ez ordea arkitektoek egiten duten bezala, planoa bertikalean goratuz, paperezko txori bat egiteko egiten dituzun tolesten antzera baizik. Bat-batean, lehen bi dimentsiokoa zen horretatik hiru dimentsioko forma bat sortzen da. Horixe da prozesua.”
Monumentu baterako proiektua, letoiz egina eta nikel-bainua daramana, 1977koa da. Palazuelo-k urte hartan bertan Bartzelonako Maeght Galerian eta Madrilgo Theo Galerian aurkeztu zituen eskultura-sortakoa da, besteren artean Lehenengo kimua (1967-77) eta Hegaldi ametsa (1967-77) obrek osatua. Palazuelok berrogeita hamarreko hamarkadaren erdialdera sortu zuen bere lehenengo eskultura, baina 1967ra arte ez zuen eskulturagintzan berriro hasteko asmorik izan:
“Hirugarren dimentsioan egin ditudan lanak bultzada edo premia batek eraginda sortutakoak dira. Nire lehenengo eskultura 1954an egin nuen, eta orduan iruditzen zitzaidan transformazio-prozesuek, ahalik eta agerikoenak izatea nahi nituen prozesu horiek ez zutela adierazten eta ez zituztela eguneratzen zituzten funtsezko ahalbide guztiak. Une jakin batean konturatu nintzen konformazio haiek hirugarren dimentsiora pasa zitezkeela eta ahalbide edo berezko ezaugarri horiek ageriago zabaldu zitezkeela.
Horrela, askoz ere errazago azal zitekeen itxura estatikoa duen zerbaiten dinamismoa, formazioa osatzen duten igarobideak alegia. Mugimendu horren gelditasunak ur barearen isuri mantsoak iradoki ditzakeen antzeko sentsazioak sorrarazten dizkit.”