Lygia Clark. Pintura eremu esperimental gisa, 1948-1958
Biolontxelo-jotzailea (O Violoncelista), 1951
Konposizioa (Composição), 1951
Iruzkinak
Eskailera (Escada), 1951
- Izenburua:
- Eskailera (Escada), 1951
- Erakusketa:
- Lygia Clark. Pintura eremu esperimental gisa, 1948-1958
- Gaiak:
- Arkitektura | Eragin artistikoa | Ibilbide artistikoa | Esperimentazio artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Erritmoa | Geometria | Kolorea | Mugimendua | Erakusketak | Paris | Rio de Janeiro | Fernand Léger | Piet Mondrian | Roberto Burle Marx
- Mugimendu artistikoak:
- Arte Abstraktua
- Artelan motak:
- Pintura
- Aipatutako artistak:
- Clark, Lygia
Olio-pintura mihise gainean
100,4x 74 cm
Acervo Museu de Arte Brasileira - MAB FAAP, São Paulo
X.2017.20
Espazioaren aldetik anbiguoa den margolan hau Clark-en lehen aroko funtsezko pieza da. Obra honen protagonista den mugimendu zentrifugoa agertua zen lehenago haren hasierako garaiko konposizio batean baino gehiagotan. Eskaileren estudio asko egin zuen Clarkek Rio de Janeiroko prestakuntza garaian Roberto Burle Marx paisaia-arkitektoarekin, zeinaren lorategietarako diseinu organikoek arkitektura modernoaren elementuak bereganatzen baitzituzten sarritan. Parisen, Fernand Léger abangoardistarekin ikasten ari zela, Clark eskaileraren espazio arkitektonikoa abstraitzen eta artearen eta arkitekturaren arteko harremanean modu zuzenagoan sakontzen hasi zen.
Artelan honetan, beheranzko mugimendu espiralaren sentsazioa sortzen du Clarkek; horretarako, koloreztatutako forma geometrikoen prisma aldakorra erabiltzen du, eta forma horiek baranda den bihurgune beltz zentralaren inguruan paratzen ditu. Forma luze eta estuak motz eta trinko bihurtzen doaz. Abstrakzio-prozesua korridorera zabaltzen da. Goialdean ezkerretara dagoen laukizuzen zuriaren barruan dagoen lerro sigi-sagatsua goiko pareta bat argitzen duen leiho bat izan liteke, baranda hori batekin. Barandaren egitura ertz ugariko formak dauzkan trama beheranzkoari gainjarrita, fluxu erritmikoa sortzen du Clarkek.
Oinarrizko koloreak, gorria, urdina eta horia, zuriarekin, beltzarekin eta grisarekin tartekatuta erabiltzeko moduan Piet Mondrian-en eragina ikus dezakegu, XX. mendeko arte abstraktuaren aitzindarietako batena. Osotasunean hartuta, konposizioak motibo arkitektonikoak eta elizako beirateak dakartza gogora aldi berean.
1952ko ekainean, Brasilera itzuli baino pixka bat lehenago, Clarkek bakarkako lehen erakusketa egin zuen Parisko Institut Endoplastiquen, L. Clark-Ribeiro izenburuarekin. Harrera ona izan zuen eta kritikaren laudorioak jaso zituen; “indar erritmikoa duten lerroen ekintzak sortutako espazio baten materializazio grafikoa” nabarmendu zuen kritikak.