Lygia Clark. Pintura eremu esperimental gisa, 1948-1958
Espazio modulatua lanerako estudioa (Estudo para Espaço modulado), 1958
Iruzkinak
Kontra-erliebea (Contra relevo), 1959
- Izenburua:
- Kontra-erliebea (Contra relevo), 1959
- Erakusketa:
- Lygia Clark. Pintura eremu esperimental gisa, 1948-1958
- Gaiak:
- Artea eta espazioa | Artea eta pertzepzioa | Artea. Teoria | Artearen historia | Esperimentazio artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Forma | Geometria | Kolorea | Lerroa | Parte hartzeko artea | Grupo Frente | Brasil | Rio de Janeiro | Zentzumenak | Dimentsioa
- Mugimendu artistikoak:
- Arte Konkretua | Neo-Konkretismoa
- Artelan motak:
- Pintura
- Aipatutako artistak:
- Clark, Lygia
Pintura industriala zur gainean
140 x 140 x 2,5 cm
Jones Bergamin bilduma, Rio de Janeiro
X.2017.56
1959an, Rio de Janeiroko Grupo Frente taldeko hainbat kidek, besteak beste, Clark-ek, “arte neokonkretua” deitu zioten mugimendu berri baten oinarriak ezartzen zituen manifestu bat sinatu zuten. Manifestu hori Brasilgo arte konkretuaren dogmatismo gero eta handiagoaren aurkako erreakzio bat zen; izan ere, Brasilgo arte konkretuak logikan, unibertsalismoan eta objektibotasunean oinarritutako prozesu artistiko arrazional hutsa defendatzen zuen. Arte konkretuan mekanizismo gehiegizkotzat jotzen zutenaren aurrean, neokonkretismoak gizakiaren errealitate konplexuak islatuko zituen artea aldarrikatzen zuen. Helburua ikusleen parte-hartzeak emandako indarra bereganatzen zuen artea garatzea zen, organismo bizi baten moduan. Praktikan, artista neokonkretuek artea eta bizitza integratzea bilatzen zuten, ikusleekin elkarreragina bilatuz hormatik irtetzen ziren edo sabaitik zintzilikatuta zeuden obren bidez, inguru multisentsorial eta adierazkorra sortuz.
Garai bertsuan, plano geometrikoekiko eta bi dimentsioko pinturaren mugak hausteko zuen interesa zabaltzen zuten artelanen sail bat egin zuen Clarkek, Kontra-erliebeak izenburuarekin. Hemen ikusten dugun artelanean, artistak zuri-beltzean margotutako egurrezko zenbait triangelu ezartzen ditu paretatik proiektatzen den hiru dimentsioko antolamendu batean, ikuslea elkarreragitera gonbidatuz hala haren forma geometrikoekin nola objektu gisa espazioan duen kokalekuarekin. Argiaren eta iluntasunaren arteko elkarreraginak, eta konposizioko lerro organikoen ikusgarritasunak, objektu artistikoaren sakontasuna eta gorpuztasuna indartzen dituzte. Hirurogeiko hamarkadako urteetatik aurrera, Clarken obrak sorkuntza artistikoaren planteamendu elkarreragileago eta eskultorikoago hau islatu zuen.