Urte eroak, 1920ko hamarkada
Le Corbusier: Esprit Nouveau
Thomas Ruff: Mies van der Rohe Weissenhof kolonia eta aulkia, “eraikuntza berriaren” ikur
Iruzkinak
1920ko hamarkadako diseinu klasikoak: Aulkiak
- Izenburua:
- 1920ko hamarkadako diseinu klasikoak: Aulkiak
- Erakusketa:
- Urte eroak, 1920ko hamarkada
- Gaiak:
- Arkitektura | Eragin artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Forma | Materialak | Altzari-diseinua | Edertasuna | Industria | Europa | Pertzepzioa | Bizi-kalitatea
- Mugimendu artistikoak:
- Abangoardia
- Artelan motak:
- Altzariak
- Aipatutako artistak:
- Breuer, Marcel | Dieckmann, Erich | Haefeli, Max Ernst | Herbst, René | Mies van der Rohe, Ludwig | Rietveld, Gerrit
1920ko hamarkadan guztia zen berria, eta bizitza-estiloa ez zen salbuespena izan zentzu horretan. Erakusketa honetan dauden zenbait aulkik dokumentatzen dute akatsik gabeko sinpletasunarekiko eta edertasun funtzionalarekiko zuten mirespena. Europako arkitekturaren eta diseinuaren abangoardiako ordezkariek eserleku eroso eta koherenteak diseinatzera bideratu zituzten haien ahaleginak; beti ere, fabrikazio industriala eta, ondorioz, ekoizpen errentagarria irizpide garrantzitsutzat hartuta. “Nazioarteko estiloa” izenaz ezagutzera eman zen mugimendu horrek Henry Ford-en muntaia-kateari esker posible ziren produkzio metodo garaikideak erabiltzen zituen. Gauzak horrela, 1920ko altzariek ordura arte ikusi ez zen eta aurrerantzean ere ikusiko ez zen zehaztasuna eta sinpletasuna lortu zuten.
Besaulkidun aulkien diseinu modernoa 1918an hasi zen Gerrit Rietveld-en Aulki gorria eta urdina piezarekin. Herbeheretako Arkitekto eta diseinatzaileak konposizio abstraktu baten antza zuen altzaria diseinatu zuen: aulkiaren linealtasuna oso ezaguna egin zen De Stijl mugimenduaren hiru dimentsiodun manifestu gisa eta inspirazio iturri izan zen Bauhauseko diseinatzaileentzat. Hortik gutxira, Marcel Breuer-ek altzari modernoen klasiko bat sortu zuen, 1925eko B3/Wassily modeloa: klub-ekoa deritzan aulki hau aitzindaria izan zen material industrialak erabiltzeko orduan, altzairuzko tutuekin, larruzko eserleku bizkar eta eskuleku ezagunekin.
Bestalde, Erich Dieckmann-ek tutua zenbait aldiz tolestu zuen bere aulkiak dinamismo gehiago edukitzeko. René Herbst frantziarrak altzairuzko tutuak gomazko tirekin nahastuz egitura oso burutsua lortu zuen. Max Ernst Haefeliren “Prototipo” modeloak ere antzerako itxura du bere “sinpletasuna”, dela eta, baina keinu garbia egiten dio baserri giroko altzari tradizionalei. Bestalde Mies van der Rohek bide desberdinetik abiatu zen MR90 Barcelona aulkia sortzeko orduan: antzinako gobernatzaileek erabiltzen zituzten aulki tolesgarrien forma hartu zuen oinarritzat eta ezaugarri sofistikatuenak akabera on batekin nahastu zituen.