Max Beckmann: urmargoak eta pastelak

Iruzkinak

Tailerra

Ozta‑ozta esan daiteke 1934an Berlinen egindako urmargo honetan ikusten dena estudioa dela. Gelaren izkina batean, Max Beckmann-ek lan egiteko behin‑behineko txoko bat prestatu du. Ohol bat dago besaulki zahar baten besoen gainean. Han, tresnarik oinarrizkoenak daude: edalontziak pintzelekin eta urarekin, kutxak akuarelekin, paperak eta hautsontzia. Estutasun itogarria egon arren, berde argiaren eta tonu hori eta gorrien arteko harmoniak giro lasaigarria sortzen du. «Hori da orain duen itxura» dio Beckmannek, «eta inprobisazioa beti da motibo egokia paper gaineko lan interesgarri bat egiteko». Urmargo honen gaia lana bera da, maisu baten zintzotasuna, haren inguruko baldintzak gorabehera. Haren lana irudiak sortzea izan da beti, eta hala da oraindik. Besaulkiaren atzean hiru margolan daude, hormara begira. Mayen Beckmannen arabera, artistak hori egiteko ohitura zuen:

Mayen Beckmann:

... Beckmannen estudioari buruzko deskribapen guztietan aipatzen da ez zegoela margolanik ikusgai, eta denak hormara begira zituela. Beckmannek bati edo besteri buelta ematen zion, haren inguruan eztabaida zedin. Baina lantzen ari zen pintura baino ez zuen ikusgai izaten, besteek ikus-eremuan ez zezaten oztopatu. Geroago Quappik Amsterdameko garaiei buruz egin zuen deskribapenean ere horixe bera azaldu zuen. Behin eta berriz gertatzen da natura hiletan, hark margotutako geletan..., bere koadroetan mihiseen atzealdeak ikusten ditugu, eduki misteriotsudunak; haien atzean, margolanaren jarraipena dago.

1934an, Beckmannek 50 urte bete zituen. Halaber, urte horretan bertan lehen eskultura lana egin zuen. Handik aurrera, bere sorkuntzazko ahalmen duala adierazteko ere irudikatu zuen estudioa. Aldi berean, Hitlerren erregimenak gero eta kultura politika zorrotzagoa ezarri zuen. Hartara, Beckmannek, garaiko hainbat artistaren antzera, Ameriketako Estatu Batuetan harremanak izateko ahaleginak egin zituen, eta emigratzean pentsatzen hasi zen gero eta modu serioagoan.