Hermann eta Margrit Rupf Bilduma
Georges Braque: artelan-multzoa
Pablo Picasso: artelan-multzoa
Iruzkinak
André Derain: artelan-multzoa
- Izenburua:
- André Derain: artelan-multzoa
- Erakusketa:
- Hermann eta Margrit Rupf Bilduma
- Gaiak:
- Artea eta pertzepzioa | Bildumagintza | Ibilbide artistikoa | Esperimentazio artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Gainazala | Geometria | Kolorea | Paisaia | Daniel-Henry Kahnweiler | Hermann Rupf
- Mugimendu artistikoak:
- Abangoardia | Errealismoa | Fauvismoa | Kubismoa
- Artelan motak:
- Pintura
- Aipatutako artistak:
- Derain, André
Rupf Fundazioak André Derain-en hamaika koadro ditu, eta horietako bost erakusketa honetan daude ikusgai. Bildumagile-bikoteak abangoardiako artista frantses nabarmenetakotzat zeukan Derain. Rupfek artelan horiek Derainek sortu eta gutxira eskuratu zituen, artean biak oso gazteak zirela, Daniel-Henry Kahnweiler arte-merkatariaren bitartez.
Paisaia Cassisetik gertu izan zen artista honi erositako lehendabiziko artelana, 1907an, sorkuntza urtean bertan. Pintura zuriko geruza baten gainean, kolore biziek Cassiseko paisaiako bizkar samurrak iradokitzen dituzte, Frantzia hegoaldean.
Artelan hau fauvismoaren eta kubismoaren erdibidean kokatzen da. Kolore kontraste handiak eta marra lodien bidezko elementuen mugapenak fauvismoa ekartzen dute gogora. Hala ere, paisaia horrek kubismoaren ohiko ezaugarri batzuk ditu. Garrantzitsuena da osagai bakoitza ikuspuntu desberdinetatik erakusten duela.
Hurrengo urtean, 1908an, Mendixkak Martiguesetik gertu pintatu zuen eta paisaia honetan ere indarrean jarraitzen zuen bi estiloen arteko tirabira horrek. Hala ere, erakusketan biltzen diren beste hiru paisaiek beste planteamendu bat dute. 1910eko Etxeak Cagnesen eta urtebete geroagoko Beauvaiserako bidea pinturetan, egitura formalak gero eta geometrikoagoak bihurtu ziren, eta kolore-sorta nabarmen argitu zen. Aldi berean, gaia bigarren maila batera igaro zen, eta alderdi formalek garrantzia hartu zuten. Mihise hauetan nabarmendu beharreko beste ezaugarri bat da artistak ez zuela gainazal osoa margotu, tarte batzuk zuriz utzi zituen, horregatik, garai hartako ikusleek “amaitu gabeko koadro”tzat jotzen zituzten.
Erakusketako azken paisaiak, 1913ko Martigues, aloeak, Derain gero eta errealistago bat ikus dezakegu. Koadroa xehetasun osoz irudikatutako lehen plano ilun batez eta atzealdeko ingurune askoz argiago batez osatzen da. Era horretan, oso efektu puztua sortzen da.
André Derain fauvismoak eta kubismoak bere-berea zuten esperimentaziotik urruntzen joan zen, eta tonu iluneko errealismo batera hurbiltzen hasi zen.