Pello Irazu: Panorama
L-1 (1989), Longridge I, II eta III (1989) eta St. John’s Hill 3 (1989)
Zauria 5 (The wound 5, 1998)
Iruzkinak
Hamairu itxaropen (babyren logelarako) [Thirteen hopes (for baby’s room), 1991], White 2, 10 eta 15 (1992) eta Chambers XVII (Chambers XVII, 1990)
- Izenburua:
- Hamairu itxaropen (babyren logelarako) [Thirteen hopes (for baby’s room), 1991], White 2, 10 eta 15 (1992) eta Chambers XVII (Chambers XVII, 1990)
- Erakusketa:
- Pello Irazu: Panorama
- Gaiak:
- Euskal Eskultura Berria
- Mugimendu artistikoak:
- Minimalismoa
- Teknikak:
- Marrazkia
- Aipatutako artistak:
- Irazu, Pello
1990eko hamarkadan, etapa berri bat hasi zen Pello Irazuren lanean. Euskaditik kanpo bizitzera joan izanak markatua, lehenengo Londresen eta geroago New Yorken. Garai honetan, gizarte mediatikoaren erreferentzia propioak sartzen hasi zen marrazki hauetan ikus dezakegun moduan.
Oinarrizko koloreak eta haien aplikazio hotzak, itxura industriala dute eta hiriko kulturaren mundua dakarkigu burura. Baina irudi hauetako aspektu azpimarragarriena pintatutako paperen gainean eginda egotea da, aurretik inprimatuak bilbe edo lauki-sareekin.
Irazuk bere ibilbide osoan sartu izan ditu objektu errealak bere lanean. Hastapenetatik, aurkitutako materialez sortu zituen eskulturak. Euskarri hutsa baino zerbait gehiago den paper bat erabiltzea, hots izate propioa duen objektu bat, aurkikuntza hauei eta sorkuntza prozesuari protagonismoa ematea inplikatzen du, baita prozesu horretan errealitatearekin ezartzen diren harremanei ere. Esan genezake paper hori antzezlanean agerraldi berezi bat, kameo bat, egiten duen aktore bihurtzen dela hemen. Honek paperaren jatorriari buruzko hausnarketa egitera behartzen gaitu eta haren esanahiaren anbiguotasuna azpimarratzen du piezaren multzoan.
Euskarri honekin lan egitean, Irazuk bere hasierako inpresioa erabiltzen du obra sortzeko abiapuntu gisa. Batzuetan, lehen inpresio hori gida moduan erabiltzen du, baina beste batzuetan kontra egiten dio. Beraz, aurretiko bilbe honek, ordenaren, arrazionalismo garaikidearen adierazle gisa funtzionatzen du eta artistak haren kontra erreakzionatzen du bere keinu gorabeheratsuaren bidez.