Edukira zuzenean joan

Olafur Eliasson: Bizitza errealean

katalogoa

Konfiantza

Olafur Eliasson

Izenburua:
Konfiantza
Egilea:
Olafur Eliasson
Argitalpena:
Bilbo: Tate Enterprises Ltd eta GBMF Guggenheim Bilbao Museoa, 2020
Neurriak:
25,5 x 19,5 cm
Orrialdeak:
237
ISBN:
978-84-95216-90-8
Lege gordailua:
BI-02613-2019
Erakusketa:
Olafur Eliasson: Bizitza errealean
Gaiak:
Espazio publikoa | Artea eta gizartea | Sorkuntza artistikoa | Ekonomia | Ongizate-estatua | Elemental | Ekipamendu kulturalak | Ingurunea eta natura | Klima-aldaketa | Komunikabideak | Kultura | Alejandro Aravena | Brian Eno | Dennis Snower | Mariana Mazzucato | Tania Singer | Emozioa
Aipatutako artistak:
Eliasson, Olafur

MARIANA MAZZUCATO Londresko University College-ko Berrikuntza eta Balio Publikoko Ekonomiako katedraduna da, eta Berrikuntzarako eta Aukera Publikorako Institutuko zuzendaria. Mazzucatok berrikuntzaren eta hazkundearen arteko harremana lantzen du, berrikuntzara gehiago bideratutako hazkunde-modu inklusibo eta jasangarriaren sorkuntza sakonduz. Haren The Entrepreneurial State: Debunking Public vs. Private Setor Myths (Estatu ekintzailea: sektore publikoaren mitoak pribatuaren aurrez aurre, 2013; gazt. arg. 2014) liburuak Estatuak aldaketa teknologikoaren historian izan duen eginkizuna planteatzen du —internetetik bioteknologiaraino—, eta azken liburuak, The Value of Everything (Gauzen balioa, 2018; gazt. arg. 2019), balioa sortzearen, balioa ateratzearen eta balioa suntsitzearen arteko aldeak aztertzen ditu.

 

Olafur Eliasson: Mariana, bioi interesatzen zaizkigu sektore publikoan eta publiko gisa ezagutzen denaren egiturazko mugak. Ni artistaren ikuspuntutik iritsi naiz horretara. Nola heldu zinen zu esparru publikoaz interesatzera?

Mariana Mazzucato: Ekonomialari gisa heldu nion gaiari, nola bultzatzen duen berrikuntzak hazkunde ekonomikoa kapitalismo modernoaren barruan aztertuz: berrikuntza teknologikoa, antolakuntza-berrikuntza, berrikuntza instituzionala. Feudalismoak bostehun urteko inertzia izan zuen, ondoren kapitalismoa iritsi zen, eta kapitalismoak, Marxek berak esan zuen bezala, berrikuntza sustatu eta hesiak eraitsi zituen. Baina nork sortzen du berrikuntza? Eta zer helbururekin? Ironikoki, pentsamendu ekonomikoaren corpus modernoa, kapitalismoarekin hain akritikoa dena, ez dago ondo hornitua berrikuntzari aurre egiteko. Atxikiegia dago fisika newtonianoaren kontzeptuei, nola diren grabitate-zentroak, batezbestekoak eta indar orekatzaileak. Berrikuntzaren ondorioz, kapitalismoa desorekan dago, baita oreka askotan ere. Horrek zurrunbiloak sortzen ditu, eta, batezbesteko jokabideak baino gehiago, desberdintasun etengabeak sortzen ditu eragile ekonomikoen artean.

Dinamika behar bezala ez deskribatzeaz gainera, azpiko indarrak ere ez ditugu ulertzen. Mito mordoa dago ekintzaile bakartiaren eta start-up-en irudien inguruan. Baina, eta sektore publikoa? Eta langileak? Eta gizarte zibila? Nire Estatu ekintzailea [2013] liburuan agertzen dudan bezala, informazioaren eta komunikazioaren teknologiaren, energiaren eta farmaziaren sektorearen esparruetan, berrikuntza askoren historia ez zen gertatuko agente publiko eraman oneko eta estrategikorik gabe. IPhonearen teknologia bakoitza —internet, GPSa, ukipen-pantaila, baita Siri bera ere— agentzia publikoren batek sortu zuen hasieran. Eta gauza bera gertatzen da botika berritzaile berrien hiru laurdenekin, eta eguzki- eta haize- energiarekin. Baina ez dugu hori deskribatzeko hiztegirik, onartzen baitugu, kasurik onenean, sektore publikoak prozesuak erraztu, “arriskuak ezabatu” eta “hutsuneak bete” egiten dituela. Ekonomian, “merkatuko akatsak konpontzea” deitzen zaio horri.

Deigarria da “balio publiko” terminoa existitu ere ez dela egiten ekonomian. “Ondasun publikoak” bezalako terminoak ditugu, baina badirudi inbertsio pribatu urria duten arloetan soilik aplikatzen direla, oinarrizko ikerketatik hasi eta ur-arazketaraino. Ez da helburu bat; arazo bat konpontzea da, besterik gabe. Baina nik uste dut balio publikoa helburutzat hartu behar litzatekeela, herritarrak barne hartzen dituen eztabaida-prozesu ireki batek ezaugarritzen duen xedetzat. Eta jakin behar genuke nola ebaluatu balio publikoaren sorkuntzaren ondorioak: gizarte-talde guztiek inbertsio horren onurarik jasoko ote duten galdetuz, eta haren albo-ondorioak aztertuz.

 

[OE:] Beraz, ekintza sektore publikora bideratzea da zure asmoa?

[MM:] Bai, istorio hobeak kontatu behar ditugu. Platonek zioenez, historia kontatzen dutenek gidatzen dute mundua! Berrikuntza deskribatzeko ditugun modu mugatuek onurak banatzean dagoen estutasuna justifikatzen lagundu dute. Ez genuen internetik izango DARPA [Defense Advance Research Projects Agency], hau da, defentsa-proiektu aurreratuen agentzia estatubatuarra bezalako agentziarik gabe. Baina kontua ez da esperientzia hori kopiatu eta itsastea, hartatik ikastea baizik. Nola onar ditzakete erakunde publikoek gogo onez berrikuntzak dakarren ziurgabetasuna eta esplorazio-prozesua? Eta estatuak elkarlanean sortzeko botere eraldatzailea baldin badu, elkarlaneko berrikuntzari eta merkatu elkartuei tankeratzen laguntzeko —eta ez konpontzen bakarrik—, zer sustatu behar luke? Zein da erantzukizunaren eremua? Berrikuntzaren grina hutsagatik ari al gara berritzen?

Horren guztiaren funtsezko ikasgai bat da, historikoki, helburu baterantz bideratu denean izan duela berrikuntzak arrakastarik handiena. 1960ko hamarkadan, ilargiko joan-etorriak albo-efektu ugari izan zituen belaunaldi batez, eta efektu horietako gehienak gure objektu adimendunetan daude orain. Arazoak sortu zuen teknologia. Beraz, teknologiak gutxiago obsesionatu behar gintuzke gaur egun, eta gehiago begiratu behar genioke arazo handiei aurre egiteko moduari. Imajinatzen duzu Ilargira jaurtitzeko planteamenduak aplikatuko bagenitu Nazio Batuen Garapen Iraunkorrerako Helburuetan jasotako helburu jakinak lortzeko? Gai honetan lankidetza estuan aritu naiz Europako Batzordearekin lanean, eta pozten nau esateak “misioen” kontzeptua beretu dutela berrikuntzaren etorkizuneko finantzaketaren zati bat gidatzeko Europar Batasunaren Horizon 2020 programan, zeina ikerketari eta berrikuntzari buruzkoa baita.

Interesatzen zait jakitea nola lagun dezaketen gizarteko kide desberdinek misioei buruz pentsatzen. Estatua bere jardueretan eraldatzailea izan badaiteke, benetan aldaketak sortzeko gai bada, hauxe da horren ondoriozko galdera: nork hartzen ditu erabakiak? Eta zer ari da gertatzen? Demokratikoki aukeratutako politikariek ahots ezberdinak bilduko dituzten erakundeak eta erabakiak hartzeko ereduak osatzeko ardura dute. Horrek aldaketaren aldeko mugimenduei aditzea dakar. Interesgarria da ikustea Alemaniako Energiewende delakoa [energia-trantsizioa] —iraultza energetikoa sustatzea izan zen haren egitekoa— hamarkada luzeetako ahalegina izan zela mugimendu berdearen aldetik, zeinak legitimitate demokratikoa eman baitzion. Funtsezko kontua da nola aditu eta entzun ditzaketen mugimendu horiek misio horiek definitzen dituztenek.

 

[OE:] Ni Eskandinavian hazi nintzen, eta sektore publikoa da han ongizatearen gizartearen arduraduna. Danimarka bezalako lekuetan haren arrakasta beti eztabaidagai izaten den arren, eskandinaviar herrialdeak ez dira hain gaizki ari munduko gainerako herrialdeekin alderatuta. Adibidez, kulturari laguntza publikoa emateko tradizio luzea dago, eta bada konfiantza orokor moduko bat kulturaren sektorean. Zein dira, zure ustez, kulturaren sektoreari dagozkion erakundeak?

[MM:] Uste dut kulturak funtsezkoa izan behar duela misio horiek definitzeko orduan. Immigrazioa ulertzen lagunduko diguten poetak behar ditugu. Arlo akademikoko pertsonak behar ditugu, bai humanitateetan, bai zientzietan. Artistek ekonomia berdearekin zer esan nahi dugun ulertzen lagundu diezagukete. Horiek guztiek lagundu gaitzakete Garapen Iraunkorrerako Helburuak benetako misio bihurtzen. Horregatik hunkitu ninduen hainbeste zure Izotzaren behaketa (Ice watch, 2014) lanak. Posible egin zenuen jendeak aldaketa klimatikoaren kontzeptu zaila esperimentatzea urtzen ari ziren izotz-bloke haiek ukitzean.

Kulturaren sektoreak misio horiek definitzen eta prozesua diseinatzeko modua zehazten lagun dezake. Hala ere, deigarria da nola merkatuaren akatsak konpontzeko esparru estuak kultura ulertzea ere galarazten duen. Erresuma Batuan, Ofcom izeneko erakundeak telebistaren estatutuen arabera ebaluatzen du BBC, eta horien artean dago herritar guztiek telebista-lizentzia bat ordaindu behar dutela. Ebaluazio horietan, telebistaren sektorearen zati txiki batean zentratzeko adierazten zaio, dokumentaletan edo kalitate handiko albisteetan esate baterako. Gainera, masei zuzendutako arloetan, hala nola telenobeletan eta elkarrizketa-programetan, negozioa “alde batera ez uzteko” gomendatzen zaio. Eta, hala ere, balio publikoa sortzeko zuen asmoak eman zion, hain zuzen ere, jende arruntarengana iristen diren kalitatezko telenobelak ekoizteko behar adinako ausardia. Prozesua da kontua, ez produktua.

 

[OE:] EastEnders BBCren ekoizpen bat izan zen, ezta? Hori al zen ez egitera animatu zituzten proiektu mota?

[MM:] Horixe. “Negozioa alde batera uzten ari zarete” esan zieten. Kritika mota hori, atzerapauso bat emateko mezu hori, anbizio handiko programa publiko askoren aurka erabiltzen da, bai Alemaniako KfW bezalako banku publiko bat bada, bai Ameriketako Estatu Batuetako DARPA bezalako agentzia bat. Balio publikoaren sorrera justifikatzen eta neurtzen duten adierazle berriak behar ditugu. Helburu gisa, “formatua” alde batera utzita —hitzez hitz BBCren kasuan eta banku baten kasuan—, horrek esan nahiko du kontua ez dela zer inbertitzen den, baizik eta nola inbertitzen den ahalik eta azkarrena, bestela gertatuko ez liratekeen erreakzioak eraginez.

 

[OE:] Artea eta kultura maila emozionalean artikulatzen dira, bizitzeko edo jarduteko modu zehatzik definitu gabe. Liburu on batek emozionalki ezagunak dituzun, baina oraindik zure hizkera propioarekin esan ez dituzun gauzak adieraz ditzake. Koadro batek forma bisuala eman diezaioke oraindik hitzetan adierazi ez den premia bati. Kulturaren sektorea entzuten ari zaizula pentsatzea gustatzen zait. Horregatik, museo batek arrakasta duenean, jendea bertatik ateratzen da pentsatuz: “Sartu naiz, entzun naute, museoak nire premia emozionala islatu du, nire irudimena inspiratu du eta errespetuz tratatu naute”. Nolabait sinplifikatuz, ez dut uste kulturak zer egin behar duzun esango dizunik; aldiz, egin nahi duzunari erreparatzen dio. Liburuak irakurtzen zaituela, koadroak ikusten zaituela… gustatzen zaizkit ideia horiek. Kontua ez da pertsona bat kultura-erakunde batean sartu eta harengan konfiantza izatea. Elkarlanean jarduteko gaitasunarekin ere badu zerikusia, konfiantza areagotuko duen espazio bat sortzearekin: “gutasuna” da. Kasurik onenean, merkatuaren edo kontsumitzailearen helburuek zehazten ez dituzten espazio kritikoak gordetzen ditu kulturak. Parte hartzeko aukera ematen dizu, ez bakarrik kontsumitzeko, baita koproduzitzeko ere.

[MM:] Azaldu iezadazu hobeto zer den hemen “konfiantza” zuretzat. Esan dezagun museo batean sartzen zarela, artelan bat ikusten duzula eta deskribatu berri duzun efektua esperimentatzen duzula. Halakoetan, artista emozio bat koproduzitzen ari da ikuslearekin. Baina espazioaz beraz ere ari zara? Museo guztiek hori egiten dutela esan nahi duzu, nola diseinatuta dauden alde batera utzita? Edo zenbait museotan, langileen eta bisitarien arteko debateak laguntzen duela gutasunaren esperientzia hori sortzen? Ni italiarra naiz, eta esan diezazuket Italiako museo askok ez dutela inolako gutasunik sortzen, ez behintzat ni nire haurrekin joaten naizenean! Beraz, biltzen diren eta espazio koproduzitu horri buruz gogoeta egiten duten pertsonez ari zara, edo arteaz beraz?

 

[OE:] Bi gauzez. Argi dago begira daudenekin elkarrizketa bat sorrarazteko bezain ona izan behar duela artelanak. Eta sektore kulturalak benetan entzuten gaituelako irudipena baldin badugu, konfiantza handiagoa izango dugu hartan. Kultura-erakunde guztiek ez dute hori kudeatzen: bisitariekin modu partenalistan-edo komunikatzen den museo batek ez du konfiantzarik erakusten. Nik gogoan dudan konfiantza leku seguru bat bezalakoa da, non beste leku batzuetan lortzen zailak diren eztabaidak eta esperientziak izaten ausartzen garen: ondo kudeatutako plaza publiko batean esperimenta zenezakeen konfiantza-mota da. Nik normalean ez dut muga argirik marrazten artistaren eta artelanaren, behatzailearen, instituzioaren eta arkitekturaren artean. Jakina, artelan handi bat artelana da berez, berdin da zer testuingurutan dagoen, testuinguruak artelanari eragiten badio ere. Non jartzen den —komisaria batean, haurtzaindegi batean edo kalean demagun—, hiru obra desberdin izango ditugu. Museo batek artelanari eta bisitariei eskaintzen dien abegikortasuna, beraz, ekintza proaktiboa da. Inklusio bat bezalakoa da, eta ezer egiten ez baduzu ez da gertatzen. Kultura-erakunde batek konfiantzara bideratutako ingurune bat sustatzen badu, horrek esan nahi du zuk, bisitatzen duzun pertsonak, kritika eta autokritika egiteko aukera duzula. Museo handi batek pertzepziozko erantzunen eta erantzun emozionalen paleta osoa izan dezake. Horregatik, azken urteotan, ikusi dut Europar Batasuna ere gero eta gehiago hurbiltzen dela sektore kulturalaz arduratzen diren pertsonengana, Europan ”gutasun” sentimendu sendoago bat ikertu eta osatzeko.

[MM:] Bai, eta uste dut hori kultura-sektoretik haratago doala. Elkarlanean bideraturiko sorkuntza-prozesu bat ari zara deskribatzen —baina baita konfiantza bat ere—, eta, horrek, azken batean, harreman berri bat eratzen du zure eta ikusten ari zaren obraren artean. Kontua ez da ez pinturarena ezta museoarena ere, esperientziarena baizik. Gai horien mende dago osasun-sistema on bat diseinatzea edo munduaren eraldaketa digitala kudeatzea ere. Gutasun-prozesu horrek bideo zoragarri bat gogorarazten dit, espazio publiko batean sortu zenuena, non esaten baitzenuen espazio publikoa ez dela bete beharreko zerbait bakarrik, hutsune bat betetzeko, baizik eta askoz gauza aktiboagoa, aldez aurretik pentsatua eta partizipatiboa izan behar duela. Funtsezkoa da hori gizarte inklusiboago bat sustatzeko. Zuk kulturaren sektoreaz aritzeko duzun modua, herritarrak ongizate-estatuarekin harremanetan jartzeko moduari aplika dakioke. Liburutegi publiko bat, plataforma digital bat eta ospitale-esperientzia bat diseinatzeko moduari aplika dakioke. Hori guztia, funtsean, eraldatzailea izan liteke, baita eskaintzen dizuten zerbitzutik harago ere. Medikuarekin, erizainarekin, espazioarekin eta moldatzeko moduarekin duzun harremana era dezakete. Premia handia dago jendearen bizitza errazten duten mekanismo aktibo, elkarlanean sortu eta potentzialki partizipatibo horiek sortzeko.

Nik uste dut horrek izan behar duela, politikak ez ezik, literalki esperientziak formulatzeko modua. Pentsa dezagun ospitaleratzearen esperientzian. Gure osasun-zerbitzuaren esperientzia oso desberdina izango litzateke printzipio horien arabera jardungo bagenu. Gaur dugunaren kontrakoa izan liteke. Osasun-zerbitzuak pentsa dezake pazienteak kontsumitzaileak —bezeroak— direla, edo erabiltzaileak eta parte-hartzaileak.

 

[OE:] Bistan denez, kultura-sektorea balio-sortzaile gisa ikusi nahi nuke, gizartearen beste arlo batzuetan prozesuak, kategoriak, diseinuak eta esperientziak modu kritikoan aztertzen dituen balio-sistemaren sustatzaile gisa. Nire ustez, gizarte osoarentzat funtziona dezaketen konpromiso- eta koprodukzio-ereduak eskaintzen ditu. Esan dezagun gu biok koadro bat begiratzen ari garela, eta bakoitzari alderdi bat gustatzen zaiola. Niri kolore horia gustatzen zait, eta zuri urdina; baina lagunak izaten jarrai dezakegu, ezta? Ez dugu zertan bat etorri. Kulturaren sektoreak gure balioei buruz esparru partekatu baten barruan eztabaidatzeko aukera eskaintzen du, eta esparru hori beste leku batzuetan ere garatzea gustatuko litzaidake.

[MM:] Bai, asko gustatzen zait espazio publikoak bat ez etortzea posible den leku gisa ikustea. Aldi berean, potentzialki gatazka-lekuak ere izan behar luketela iruditzen zait. Gogoratu gizartea aldatu duten berrikuntzak —jaiotza-tasa kontrolatzeko pilula, baita HIESaren aurkako tratamendua bera ere, esaterako— jendea haiexek lortzeko borrokatu zenean sortu zirela.

Gatazka izan zen. Balio demokratikoak gatazkaren ondoriozkoak izan daitezke (pertsonak elkarren artean hil gabe, aldiz, benetan bat ez datozenean), eta horrek aldaketa eragiten du, eta ez erosotasuna bakarrik. Ez naiz fidatzen denok ontzi berean gaudelako pertzepzioaz. Ez da horrela. Ez dauzkagu asteburuak libre eta zortzi orduko lanaldiak denok ontzi berean geundelako. Jendea gogor borrokatu zen, eta hil egin zen xede horiek irabazteagatik.

 

[OE:] Noski. Engainagarria da pentsatzea artelan baten kontenplazioan plazera besterik ez dagoela. Artelan bat zuk izan dezakezun premia emozional bat islatzeko gai denean, premia hori seguruenik trauma batekin, amorruarekin edo estresarekin lotu liteke. Musika-mota bat entzuten duzu, eta pentsatzen duzu: “Soinu honek espazio bat sortzen du nire haserrearentzat”. Horregatik esan dut musika, edo artelana, entzungo banindute bezala dela, hartuko banindute bezala.

Iruditzen zait sektore publikoak gaizki kudeatu duela bere baliabide handienetako bat, espazio publikoa, non inbertitzen urteak daramatzan balio guztiak eskain zitzakeen. Londresen, adibidez, askoz ere arkitekto gutxiago dago udal-lokaletan enplegatua lehen izaten zena baino. Londresen murriztu egin da espazio publikoaz arduratzen direnen kopurua, eta, ondorioz, espazio publikoa espazio pribatuaren sarrerako alfonbra bihurtu da.

[MM:] Benetan harrigarria da britainiar planifikazio-sisteman talentu, irudimen eta esperientziaren galera. Ez dakit Public Practice ezagutzen duzun, baina irabazi asmorik gabeko erakundea da, maila jakin baten arkitekto eta diseinatzaileak hiriko gobernuarentzat berreskuratzeko sortua. 1970eko hamarkadan, haien ehuneko berrogeik baino gehiagok udal-gobernuan lan egiten zutela adierazi dute. Orain ehuneko bata baino ez da. Plangintzan eta beste arlo askotan adituak direnak azpikontratatu dituzte. Osasuna ere azpikontratatu da. Eta, zoritxarrez, gauza bera gertatzen hasi da hezkuntzarekin. Talentua desagertzen denean, zer gertatzen da anbizioarekin eta amets egiteko gaitasunarekin?

 

[OE:] Alejandro Aravena arkitekto txiletarrarekin ere hitz egin dut liburu honetarako [64–68. or.]. Bere estudioarekin —Elemental— etxebizitza merkeak eta benetan interesgarriak eraiki ditu Santiagoko alderdirik pobreenetan. Ongizate publikoarekiko konpromiso horrek adore handia ematen du.

[MM:] Gustatuko litzaidake Brian Eno-rekin topaketa bat antolatzea inguruneari buruzko gaiak landu ditzazuen. Enoren Ambient 1: Music for Airports [1978] diskoak aztertzen du nola sortzen duzun aireportu batean esperientzia berezi bat sorrarazten duen giro bat eta nola parte hartzen duzun hartan. Joan den astean, misio batera erabat bideratutako planteamendu horri buruz antolatu nuen bilera batera joan zen. Esan zuen historia bat idatzi nahi zuela kale batek izango lukeen itxurari buruz, baldin pertsonen zaintzan oinarrituko balira defendatzen ari ginen inbertsioa, industria-estrategia eta berrikuntza-politika. Zer sentituko litzateke zaintzaren ekonomia horren pean kale batetik ibiltzean? Eta nola sortzen da zaintzan inplikatuagoa dagoen ekonomia bat? Zernolako inbertsioa, lankidetza eta berrikuntza plantea daitezke behetik gora lan egiten bada? Artistek gizarte hipotetiko batean gerta daitezkeen oso esperientzia desberdinak isla ditzakete, non zaintza izango baita berrikuntza ekarriko duen desioa ere. Kontua ez da soilik komunitate teknologikoaren berrikuntza, baizik eta nola diseinatzen ditugun berrikuntzak sortutako hazkundea suspertzeko erabil daitezkeen ongizatearen estatuko erakundeak, etxebizitzatik hasi eta hezkuntza eta osasunera arte. Zaintzan inplikatutako ekonomia bat, barne hartzen duena gobernuak “eskuratzea” edo balio dionaz hornitzea, berrikuntzaren funtsezko bultzatzailea izan liteke berez. Imajina itzazu zaintzara gehiago bideratutako kapitalismo-mota batek sortuko lituzkeen berrikuntza sozial, instituzional eta teknologikoak.

 

[OE:] Gai berberaz hitz egin dut Dennis Snower-ekin —Kieleko Unibertsitateko ekonomialari bat da—, eta Tania Singer-ekin. Zaintzaren etikaren ekonomia baten oinarriak garatzen lan egin dute biek. Gaur egun areagotu egin da arkitekturaren, paisaiaren, hirigintzaren eta abarren arloetan balioetara bideratutako ingurunearen ikerketa, eta arkitektura-eskola batzuk ingurune horretan zentratzen ari dira gai zientifiko gisa: zarata, airearen kutsadura, airearen kudeaketa, inguruneak osasunean eta estres-mailetan eragiten duelako ideia. Eta gai horiek oso ezagunak egiten zaizkit, ingurunea funtsezko osagaia baita artelan bat aintzat hartzen denean. Eskerrik asko, Mariana!

2018ko abuztua

[Itzultzailea: Rosetta Testu Zerbitzuak, SL
Egokitzapena: Guggenheim Bilbao Museoa]