Kunsthalle Bremenen bildumako maisulanak: Delacroix-etik Beckmann-era
Autorretratua saxofoiarekin, Max Beckmann, 1930
Iruzkinak
Franz Schulze pintorearen erretratua, Otto Dix, 1921
- Izenburua:
- Franz Schulze pintorearen erretratua, Otto Dix, 1921
- Erakusketa:
- Kunsthalle Bremenen bildumako maisulanak: Delacroix-etik Beckmann-era
- Gaiak:
- Artea eta politika | Sorkuntza artistikoa | Erretratua eta autorretratua | Dresdeneko Sezesio-Taldea | Itsustasuna | Gerra | Nazismoa | Zentsura | Dresden | Franz Schulze
- Mugimendu artistikoak:
- Degenerate art | Objektibotasun Berria
- Artelan motak:
- Pintura
- Aipatutako artistak:
- Dix, Otto
Otto Dix-en margolanek estilo ugaritasun handia dute, artista batez ere gerrari buruzko margolanengatik baldin bada ere ezagun. Lehen eta Bigarren Mundu Gerrek sakon markatuta utzi zuten Dix, eta haren arteak gatazkaren laztura adierazi zuen, oso kritikoa izanik bere garaiarekin. Neurri batean, esan daiteke itsustasunaren margolaria izan zela, eta zalantzarik egin gabe erakutsi zuen alderdi hori bere erretratuetan.
Horren adibide da Franz Schulze margolariaren erretratu hau, 1921ean egina, Dresdenen; hiri horretan sortu zuen Dixek Dresdener Sezession Gruppe 1919, gizartearekin kritiko ziren margolari eta idazle espresionista eta dadaista erradikalen taldea. Dixek erretratuaren artea landu zuen bere bigarren gai nagusi gisa; gerrarekin lotutako eszenak izan ziren gehien landu zituenak. Erretratuetan, errealitatea distortsionatzen zuen, antiestetikoa zen hura nabarmentzeko. Haren arteak, gordin eta probokatzaile, kutsu satirikoa dauka.
Haren estilo zintzoak eta zuzenak eboluzionatu egin zuen eta Alemaniako Objektibotasun Berriaren korrontera gerturatu zen, hainbeste non margolaria taldeako kide bihurtu zen. Mugimendu hori Lehen Mundu Gerran bizitakoaren aurkako erreakzio gisa sortu zen, gauzen gordintasuna eta errealitatea bere horretan erakutsi nahirik, eta Dix mugimendu horren alderdirik erradikalenaren ordezkari izan zen. Erregimen naziak gehien jazarri zuen artistetako bat izan zen, eta erregimenak “artista degeneratu” izendatu zituenetako bat. 1933tik aurrera, haren 260 obra inguru erretiratu zituzten Alemaniako bilduma publikoetatik, eta erre ere egin zituzten haren zortzi margolan, Munichen 1937an egin zen erakusketako parte izandakoak.
Bigarren Mundu Gerraren ondoren, Dixek ez zuen lekurik aurkitu mendebaldeko abstrakzioaren eta Errealismo Sozialistaren barruan kokatutako korronte artistiko alemaniar berrien artean. Hala ere, 1950eko hamarkadan, Alemaniako artearen historian zeukan lekua berreskuratu eta erregimen naziaren urteetan ukatu zioten aintzatespena jaso zuen.