Antoni Tàpies. Objektutik eskulturara (1964-2009)

Iruzkinak

Armairua, 1973

Tamaina handiko pieza hau zurezko armairu batek osatzen du. Ateak zabalik ditu, eta barnean arropa ugari dago, nahasita, ordenarik gabe. Edukitzailearen (armairuaren) eta edukiaren (nahasitako arroparen) artean kontrastea dago: izan ere, arropa txukun gordetzeko erabili ohi ditugu armairuak. Ohikoa izaten da Tàpies-en lanetan aurkakoen uztarketa topatzea.

Ezkerraldeko atearen barnealdean “A” beltz handi bat idatzi zuen artistak, eta beste atean, berriz, zikingune beltz eta marra horizontal batzuk margotu zituen. Bost marra daude guztira: lau bertikal eta horizontal bat, beste laurak zeharkatzen dituena. 5 arteko zenbatzeko erabiltzen den ikurra ematen du.

Armairuaren atzealdea hautsia dago eta barneko arropa ikusten da. Atzealde horretan, gurutze edo “T” handi bat dago beltzez margotuta; baita zeinu zuri batzuk ere.

Cirlot-ek dioen moduan, “sinboloz eta zifraz, zeinuz eta erresonantzia mitikoz jositako irudiz osatutako unibertso baten aurkitzailea” da Tàpies.

 “A” eta “T”, Antoni Tàpiesen inizialak, obra askotan daude. Hemen, aurrealdean eta atzealdean daude, sinadura erraldoi bat balira bezala, sekulako obra honen protagonista handiak balira bezala, vanitas moderno baten gisan. Giza hutsalkeriaren sancta sanctorum aurkezten digu, nahasita, irainduta, zabalduta, hautsita, denen bistara jarrita.

Armairu hau aldare bat balitz bezala dago aurkeztua; hau da, tapiz edo alfonbra zakar batez estalitako oinarri baten gainean. Alfonbra ikusleengana luzatzen da, lur gainean. Horrela, pieza begiratzen dionarekiko jasota eta aldenduta dago, eguneroko bizitzako objektua izan arren —manipulatua, hori bai—, izaera sakratua edo espirituala nabarmentzeko.