Antoni Tàpies. Objektutik eskulturara (1964-2009)

Iruzkinak

Besaulkia, 1987

Brontzez eta benetako eskalan egina dago besaulki hau. Pertsona bakarrarentzako besodun besaulkia da eta larru bigungarridun tapizeria du. Egur ildaskatuzko hanka meheak ditu, gurpil txikidunak, eta larrua oso hondatuta dago erabileraren eta denboraren poderioz.

1987an, brontzezko eskulturak egiten hasi zen Tàpies eta material harekin jarraitu zuen zeramikarekin eginiko ikerketak egiten, baina haragoko asmoak zituen. Eguneroko bizimoduko objektuekin obrak eraikitzeko aukerak aurkitzen jarraitu zuen. Haietako batzuk, besaulki hau adibidez, brontzez moldekatu, berezko neurria errespetatuz. Moldea egin aurretik, are gehiago hondatu zuen beste itxura bat eman eta irregulartasun handiagoko brontzea lortzeko. Brontzezko besaulki patinatuak zahar itxura du, erabilerak gastatu izan balu bezala. Gainera, zeinuak ditu pintatuta eta horrek urrundu egiten du benetako eginkizunetik.

Deigarria da gorputza, gizakia ez egotea eta objektu gisa ere ez dela erabilgarria; margotutako gezi batek eserlekua seinalatzen du, ezinezko ekintza baterako gonbidapena balitz bezala.

Barbara Catoir-ek Tàpiesi galdetu zion ea zergatik urratzen eta hondatzen zituen obrak eta zera erantzun zion Tàpiesek:

“Hainbat asmo betetzeko; baita balioaniztasun ugari ere. Batetik, ekintza suntsitzaile horrek beti irudikatu nahi izan dudan ideia bat adierazten du agian: errealitate esaten diogun hori ez dela errealitatea. Adibidez buru bat marrazten dudanean, berehala sentitzen du suntsitzeko, ezabatzeko beharra, kanpokoa irudikatzea lortu baitut bakarrik, eta benetan garrantzitsua dena, nire iritziz, ikus daitekeen forma horren atzean ezkutatuta dagoena da. Bestetik, nik egiten dudan artean beti izaten dira horrela, besterik gabe, azaldu ezin diren suntsipen-sinboloak, inkontzientetik baitatoz... Suntsitzearen ideiak badu halako lotura oroitzapenekin. Pentsatu denborak higatu dituen aztarnetan. Indar ahaltsu bat dute eta horregatik eman diete adorea garai guztietako artistei. Artea aztarnaz betea dago, hilkortasuna gogora ekartzen du behin eta berriro, baita bizitzaren izaera iragankorra ere. Eta horrek berpiztera eta berreraikitzera bultzatzen du; birsortzera”.

Tàpiesek denboraren eragina txertatzen du bere lanetan; ez antzerki-izaerako ekintza gisa, baizik saihestezina den aldetik. Haren obrak denboraren joana jaso eta aitortzen du.