Antoni Tàpies. Objektutik eskulturara (1964-2009)
Ohea, 1988
Bainuontzia I, 1988
Iruzkinak
Zapatila, 1986
- Izenburua:
- Zapatila, 1986
- Erakusketa:
- Antoni Tàpies. Objektutik eskulturara (1964-2009)
- Gaiak:
- Eragin artistikoa | Esperimentazio artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Materiala | Materialtasuna | Sinbologia | Tamaina
- Artelan motak:
- Artisautza | Eskultura
- Aipatutako artistak:
- Tàpies, Antoni
Tàpies hirurogei urte betetzear zela hasi zen zeramika-lanetan; lurrarekin zuzeneko harremana izateak erronka berri bati aurre egiteko aukera eman zion; esperimentatzeko beste iturri bat zabaldu zitzaion. Ez zitzaion tornuarekin eta kolorearekin modelatzea interesatzen. Materiari eta haren ezaugarriei eskaini zien arreta.
Zeramikak tamaina handiko obrak egiteko aukera eman zion; besteak beste, bi metroko oin batentzako Zapatila hau. María José Balcells-ek dioen moduan, “Zapatila gizakia lurrarekin eta jatorriarekin lotzeko elementua da. Objektu xumea da, baina aldi berean, askatasunaren sinbolo ere bada. Zapatila Tàpiesen hainbat eskulturatan azaltzen da, bai berezko tamainakoa [...], bai handituta [...], eta errealitatearen anplifikadore gisa jokatzen du; umiltasunaren, xumetasunaren eta funtsezkotasunaren aldarrikapen mota bat da. Zapatilak artistari berari ere egin diezaioke erreferentzia, estudioan izaten zituen eguneroko elementuetako bat baitzen”.
Blai Bonet poeta mallorkarraren iritziz, “Tàpiesen obren neurri handia edukiaren parte da. Dimentsio handia berez da faktore indartsua; egitura bera bezain plastikoa”.
Aimé Maeght-ek Grasse-n zuen tailerrean egin zituen Tàpiesek zeramiketako asko eta Hans Spinner-ek irakatsi zizkion teknikaren sekretuak. Baina badakigu Eduardo Chillida eskultoreak animatu zuela zeramika-lanetan hastera:
“Egun batean, telefonoz deitu zidan Eduardo Chillidak eta esan zidan material hura niretzat egina zegoela, hura zela nire materiala eta berehala hasi behar nuela lanean. Handik egun batzuetara, Vence-ra joan eta, egia esan, erakargarria iruditu zitzaidan materiala”.
Blai Bonet-ek dioenez, “koloreak ez du koloreztatzen: tragediarik handienean ere baztertzen ez den dotoretasunaren adierazpena da”. Eta ildo horretan, Lourdes Cirlot-ek zera dio: “Antoni Tàpiesen zenbait zeramika-obra ikustean, baliteke norbaiti iraganaren hondarren aurrean dagoela iruditzea. Sentsazio hori sorrarazten dute, batetik, kolore ia monokromoek eta lur-koloreek eta, bestetik, piezen egituraren nolakotasunek. [...] Harri bihurtuta bezala daude eta urruneko iraganera eramaten gaituzte, bitxia izanik ere formak ezagunak egiten zaizkigun arren”.