Antoni Tàpies. Objektutik eskulturara (1964-2009)
Aulkia eta arropak, 1970
Zapatila, 1986
Iruzkinak
Ohea, 1988
- Izenburua:
- Ohea, 1988
- Erakusketa:
- Antoni Tàpies. Objektutik eskulturara (1964-2009)
- Gaiak:
- Artea eta emozioa | Eragin artistikoa | Lan intelektuala | Sorkuntza artistikoa | Materiala | Sinbologia | Dualtasuna | Gogoeta
- Artelan motak:
- Eskultura-objektua
- Aipatutako artistak:
- Tàpies, Antoni
Txamotadun lur esmalteztatuz egindako pieza bat da hau eta ohe bat irudikatzen du; edo, hobe esanda, ia tamaina errealeko koltxoi bat eta burko bat. Ohe honek ez du oso erosoa ematen, ez du gainean etzateko gogorik ematen eta lehen ikusi ditugun aulki eta armairuak ere ez zuten erabiltzeko gogorik ematen. Ezin erabil daitezkeen eguneroko bizitzako objektuak dira, eta, ezin erabil daitezkeenez, galderak planteatu eta gogoeta eragiten duten objektu ezeroso bihurtu dira.
Ohea Tàpies-en obran hori ugaria da, eta sinbolismo berezia du.
Memoria personal laneko idatzietan, Tàpiesek Puig d’Olenako erietxean hemezortzi urte zituela tuberkulosiak jota egindako egonaldia kontatu zigun. Han zegoela irakurri zuen Thomas Mann idazle alemaniarraren Mendi magikoa; ondoko gelako kideak beste liburu bat utzi zion eta markatu egin zuen liburu hark: Artearen historiaren oinarrizko kontzeptuak zen, Heinrich Wölfflin suitzarrarena. Nerabezaroan eta gaztaroan izan zituen gaixotasunak medio, ohean egonaldi luzeak egin behar izan zituen eta egonaldi haietan, irakurri, marraztu eta margotu egiten zuen, baina pentsatzeko eta munduari buruzko bere ikuspegi propioa osatzeko ere balio izan zioten.
1981ean hasi zen Tàpies buztina lantzen, Frantzia hegoaldeko Saint-Paul-de-Vence herrian eta handik bi urtera, Bartzelona ondoko Gallifa herrian, Josep Llorens Artigas-en tailerrean. Zeramikagile katalan ezaguna zen, Joan Gardy Artigas eskultorearen aita. Tailer hartako labea egurrez berotzen zuten, zeramikagile japoniarrek aholkatzen zuten gisan; hala eginez gero akabera ezberdina lortzen baita. Tailer hartan bertan egin zituen Miró-k ere zeramika asko.
Txamotadun lurra, María José Balcells-ek glosarioan dioen moduan, “buztinaren eta zeramika egosiaren eta birrinduaren (txamota) nahasketa da. Txamota pikortsua da eta silize eta alumina kantitate handia du. Hainbat lodiera eta kolore izan ditzake, hura egiteko erabiltzen den materialaren arabera. Buztinarekin nahastuta, buztinaren porositatea handitzen du eta egostean gutxiago uzkurtzeaz gain, pitzadura gutxiago ateratzen zaizkio. Era berean, erresistentzia handia ematen dio. Nahaste horrek eguraldi-aldaketak ondo jasaten zituzten neurri handiko eskulturak egiteko aukera eman zion Tàpiesi; hau da, kanpoan jartzeko moduko eskulturak egiteko”.
Zeinuak askotan azaltzen dira Tàpiesen obran eta mota askotako esanahi misteriotsuak izaten dituzte. Kasu honetan, burkoaren gainean, burua jartzen den tokian, bi hanka-arrasto daude. Berriro ere, aurkako gauzen loturaren presentzia dago; objektuaren izatekoa aldatzean, hura aldaketak elementu subertsibo bihurtzen da; eta horrek halako erreakzio jakin bat sorraraziko digu.