Pertzepzio aldakorrak: Guggenheim Museoaren Panza Bilduma
James Turrell
Jene Highstein
Atalak
Jan Dibbets
- Izenburua:
- Jan Dibbets
- Erakusketa:
- Pertzepzio aldakorrak: Guggenheim Museoaren Panza Bilduma
- Gaiak:
- Artea eta denbora | Artea eta espazioa | Artea eta pertzepzioa | Arkitektura | Ibilbide artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Argia | Mugimendua | Ingurunea eta natura
- Mugimendu artistikoak:
- Arte Abstraktua | Arte Figuratiboa
- Artelan motak:
- Argazkia | Eskultura | Pintura
- Aipatutako artistak:
- Dibbets, Jan
1967az geroztik, Jan Dibbets (1941ean jaioa) artista holandarrak argazkigintzaren teknika erabili du pertzepzioaren anbiguotasuna ikertzeko. Gaiak —orokorrean paisajeak, zerumugak eta barrualde arkitektonikoak— ikuspegi desberdinetatik aldi berean aztertzen ditu, denboraren iragaitea eta argiztapenaren baldintza desberdinak erakutsiz. Artistak denbora eta mugimendua adierazteko erabiltzen du argazkia eta, horrela, arte tradizionalaren ezaugarri diren izaera estatikoa eta irudipenezko espazioa zalantzan jartzen ditu.
Dibbets pintore gisa hasi zen, nahiz eta geroago eskulturari eta argazkigintzari ekin zion Londresko St. Martin’s Art School-en ikasten ari zen bitartean. Pertzepzioaren iraunkortasuna eteteko argazkiak eskaintzen dituen aukerak ezagutzean, Dibbets sistematikoki hasi zen teknika hau erabiltzen. 1970eko egunik laburrena nire etxean 6 minuturo argazkia aterata obran, hirurogeita hemeretzi argazkik egun batek dituen une desberdinak erakusten dizkigute artistaren etxeko leihotik ikusten den ikuspegiaren bidez, egunean zehar argitasunetik iluntasuneraino doazen aldaketak jasotzen direlarik. Bere obraren gaia ez da leihoaren forma, egunaren iragaitea baizik, ikuspegien segida dotore baten bidez erakusten zaigularik. Horrekin loturiko beste obra batean, Sperone erakustaretoko itzala (Turin) (1971ko martxoaren 10a), Dibbetsek aretoaren zoruan argien eta itzalen mugimenduak sortutako marrazki geometrikoen bitartez denboraren iragaitea islatzeko erabili zuen kamera. Hamabi argazkiek, aurretik aipatutako obrari dagozkion beste argazkiak baino askoz ere abstraktuagoak izanik, xehetasun hutsalak eta naturalistak alde batera uzten dituzte denboraren iragaitearen erretratu material batean argiaren pertzepzioa kondentsatzen duten konposizio abstraktuetan oinarritzeko. Dibbetsek aire zabalean egin dituen obretan denborari forma emateko ere erabili izan du zorroztasun dokumental hau, adibidez Itsasgora (1969) eta Itsasoa/Zerumuga (1971) lanetan.