Pertzepzio aldakorrak: Guggenheim Museoaren Panza Bilduma

Atalak

Larry Bell

Larry Bell (1939–) 60ko hamarkadaren hasieran hasi zen argiarekin, espazioarekin, propietate islatzaileekin eta gardentasunarekin esperimentatzen. Robert Irwin izan zen, Bell-ek 1958an Los Angelesko Chouinard Art Institute-n pinturako irakasle izan zuena, hain zuzen, kezka artistiko horiek sorrarazi zizkiona. Gainera, beirak dituen ezaugarri islatzaileak ezagutu zituen koadroei markoak jartzeko denda batean lanean aritu zenean. Esperientzia horien ondoren, itxura konbentzionalagoa zuten mihiseak alde batera utzi zituen eta beirazko panelez osatutako hiru dimentsioko formak egiteari ekin zion.

Hasieran beirazko kubo batzuk sortu zituen, osagai opako eta islatzaile, bai eta akuafortezko grabatuez apaindu zituenak, baliabideak berez duen gardentasuna zalantzan jartzeko. Geroago, apaindura guztiak erabat baztertu zituen bitrina itxura duten eskultura hauen oinarrizko osagaietan, hau da, bolumenean eta masan, oinarritzeko. Obra hauetan agertzen diren gainazal garden eta islatzaileen konbinazioak eraginda, are eta konplexuago bihurtzen da Bellen lana ikustea eta eragotzi egiten zaigu objektua eta bere ingurunea argi bereiztea. 60ko hamarkadaren bukaeran, artelanak behatzean pertzepzioetan sortutako dinamikaren aurrean agertu zuen interes handiak beirazko panelak zuzenean zoruan jartzera eraman zuen, plexiglasezko paneletan ezarri ordez. Titulurik gabea (Horma bertikalak) laneko osagaiek eratzen duten espazio erdi-itxitik eta bere ingurunetik ibili ahala, egiturak batzuetan irekia edo itxia ematen du, edota bi gauzak aldi berean. Bellek esperientzia aldakorra sortu nahi zuen ikuslearentzat, objektu finkoari dagokiona ez bezalakoa, bere gorputzaz, bere inguruko espazioaz eta gainerako ikusleez gehiago jabetu zedin lortzeko.