Sekzioak | Intersekzioak. Guggenheim Bilbao Museoaren bildumak 25 urte
Juan Luis Moraza, Estasia, Estatusa, Estatua, 1994
Abigail Lazkoz, Azken joeren 130.000 urte, 2006–07
Iruzkinak
Txomin Badiola, Familiarteko konplota. Bigarren bertsioa, 1993–95
- Izenburua:
- Txomin Badiola, Familiarteko konplota. Bigarren bertsioa, 1993–95
- Erakusketa:
- Sekzioak | Intersekzioak. Guggenheim Bilbao Museoaren bildumak 25 urte
- Gaiak:
- Eragin artistikoa | Ibilbide artistikoa | Esperimentazio artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Sormena | Denbora | Espazioa | Guggenheim Bilbao Museoa | Euskal Herria | Teknika eta materialak
- Mugimendu artistikoak:
- Arte Garaikidea
- Artelan motak:
- Instalazioa
- Aipatutako artistak:
- Badiola, Txomin
Familiarteko konplota. Bigarren bertsioa lanean, Txomin Badiola euskal eskultoreak bateratu egiten ditu, alde batetik, bere obran ohikoak diren eraikuntza-elementu hertsiak, eta, bestetik, arkitekturarekiko, diseinuarekiko, altzariekiko eta antzerki-eszenografiarekiko dituen interesa. Halaber, zinemari, telebistari, fotonobelei eta komikiei buruzko erreferentziak jasotzen ditu. Horixe da Badiolaren lanik garrantzitsuenetako bat. Obraren bigarren bertsioa da: 1995ean aurkeztu zen lehen aldiz Madrilen, eta artistak 1994an New Yorken erakutsi zuen aurreko bertsio batetik abiatuta garatu zen.
Obra horretan, Badiolak fikziozko eta ustekabeko agertoki batzuk eraikitzen ditu: gertaerek, topaketek eta gaizki ulertze gertagaitz edo zentzugabeek errealitatea elikatzen dute eta, aldi berean, zalantza eragiten digute errealitatearen gainean. Esate baterako, zergatik ez du ageri inolako beldur-zantzurik aurpegian pistola batekin apuntatzen ari den gazteak? Jokoren bat da? Ala gure garaian nagusi den indarkeriaren alegoria bat?
Badiolak alboz albo ipintzen ditu elkarren artean zerikusirik ez duten objektu oroigarriak, eraikuntzak eta argazkiak; horren ondorioz, elementu horiek denboran eta espazioan antolatzera bultatzen da ikuslea, imajinatzen duen ekintzaren bidez. Hartara, publikoak osatzen du artelana, eta publikoak berak ematen dio esanahia.
Txomin Badiola funtsezko figura da laurogeiko hamarkadatik eskulturaren sintaxia berridazten ari diren Euskal Herriko eta Espainiako artisten belaunaldian. XIX. mendearen amaierako eta XX. mendearen hasierako modernitatean erroturiko egile horiek eraitsi egin nahi dituzte arte klasikoaren eta akademikoaren mitoak, baliabide formal batzuk gordez eta kultura garaikidera egokitutako forma eta ideia berriak erabiliz.
Haren obra gehienetan gertatzen den bezala, Badiolak instalazioko elementu guztiak erabiltzen ditu hibridazio-prozesu bat esploratzeko, lengoaiak nahasteko. Obra antzerki-eszenografiaren eta konnotazio zinematografikoen erdibidean dago; zabaldu egiten ditu eskulturaren mugak, eta, aldi berean, bitarteko postmodernoen eremuan sartzen da. Artistak interpretazio-sorta zabala eskaintzen duen fabrikazio-joko bat sortzen du, eta, hortik abiatuta, ikusle bakoitzak bere esanahia ondorioztatu ahal izango du.