Sekzioak | Intersekzioak. Guggenheim Bilbao Museoaren bildumak 25 urte
Txomin Badiola, Familiarteko konplota. Bigarren bertsioa, 1993–95
Sol LeWitt, Horma-irudia 831. zk. (Forma geometrikoak) [Wall Drawing No. 831 (Geometric Forms)], 1997
Iruzkinak
Abigail Lazkoz, Azken joeren 130.000 urte, 2006–07
- Izenburua:
- Abigail Lazkoz, Azken joeren 130.000 urte, 2006–07
- Erakusketa:
- Sekzioak | Intersekzioak. Guggenheim Bilbao Museoaren bildumak 25 urte
- Gaiak:
- Antropologia | Hilarriak | Gizakia | Heriotza | Eragin artistikoa | Ibilbide artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Erakusketak | Marrazkigintza | Guggenheim Bilbao Museoa | Euskal Herria | Herri-kultura
- Mugimendu artistikoak:
- Arte Garaikidea
- Artelan motak:
- Instalazioa | Pintura
- Aipatutako artistak:
- Lazkoz, Abigail
Azken joeren 130.000 urte obran, Abigail Lazkoz euskal artistak hilerri baten zeharkako sekzio bat irudikatzen du: aldi berean erakusten ditu lurperatutako gorpuak, behealdean, eta hilarriak eta zuhaitzak, berriz, goialdean. Lanak hainbat marrazki biltzen ditu; lehenbizikoz daude ikusgai erakusketa honetan, eta bildumaren parte den eta gai bera jorratzen duen horma-irudiarekin batera daude, zeina 2007. eta 2008. urteetan egon baitzen ikusgai museoan.
Marrazki horiek hileta-errituak gogorarazten dituzte, kultura-forma antropologiko gisa. Obraren izenburuak Homo sapiensaren agerpenari egiten dio erreferentzia, hura hartzen baita heriotzaren gaineko kontzientzia izan zuen lehen hominidotzat, eta hura hasi baitzen ehorzketak egiten, duela 130.000 urte inguru. Lazkozek bere beldur pertsonalen exorzismo moduko bat bezala deskribatu du obra, eta, aldi berean, natura hilengatik ezaguna den Juan Sánchez Cotán margolari barroko errealistari egindako omenaldi gisa. Oso modu askean berrinterpretatzen du Sánchez Cotán: nitxo geometrikoaren gailu bisuala hartzen du, forma organikorako esparru gisa.
Hilarrietako inskripzioak euskaraz, gaztelaniaz eta ingelesez ageri dira, eta heriotzaren unibertsaltasun eta saihetsezintasunari egiten diote erreferentzia. Hilotzen artean, senideak, maitaleak, heroiak, lorezainak eta soldaduak ageri dira, baita izenik gabeko hildakoak ere, data bidez bakarrik identifikatutako hobi komun batean. Irudi guztiak fetu-posizioan daude, generorik, itxurarik eta estatusik adierazi gabe: heriotzak parekatu ditu guztiak. Lazkozek nahita markatu zuen hilarrietako testu batzuen eta azpian lurperatutako irudien arteko deskonexioa, heriotzaren ondoren norbanakoaren nortasuna defendatzeko ezintasuna azpimarratzeko. Alabaina, obra ez da ez makabroa, ez desatsegina. Hauxe esan izan du Lazkozek:
“Heriotza ez da beldurgarria. Nahita aldentzen naiz film gore edo beldurrezko pelikulen antzezpenetatik, ez baitzaizkit batere interesatzen... Hildako irudi txiki horiek bakean daude, eta erakusketa bisitatzen duten bizidunek hilarriari behin aurpegia ipintzeko pribilegioa dute.”