Thomas Struth
Hannah Erdrich-Hartmann eta Jana-Maria Hartmann, Düsseldorf 1987
Eleonor eta Giles Robertson, Edinburgo 1987
Iruzkinak
Kyoko eta Tomoharu Murakami, Tokio 1991
- Izenburua:
- Kyoko eta Tomoharu Murakami, Tokio 1991
- Erakusketa:
- Thomas Struth
- Gaiak:
- Sorkuntza artistikoa | Lan-prozesua | Erretratua eta autorretratua | Gogoeta | Giza harremanak
- Artelan motak:
- Argazkia
- Aipatutako artistak:
- Struth, Thomas
Argazki honetan, bikote bat ikusten dugu, jarrera nahiko formalean eta mahai batetik gertu, bulegoa dirudien toki batean. Emakumea kulunkaulki batean dago eserita, bizkarra tente duela, kutsu isilkorrarekin eta enigmatikoarekin. Gizona, aldiz, zutik dago, mahaiaren beste aldean, ezin asmatuko aurpegierarekin; hankak bereizita eta besoak gorputzaren alde banatara ditu zintzilik. Kamerari begiratzen diote biek, begira dagoen ikusleari begirada itzuliko baliote bezala.
Artistak begirunezko distantzia gordetzen du, eta modeloen presentzia fisikoan eta pisuan jartzen du arreta, alderdi psikologikoan sakondu gabe. Planteamendu horren bitartez, Struth nahita urruntzen da aurpegiera bat edo une adierazgarri eta iheskor bat jaso nahi duen erretratu-argazkilaritzatik. Modeloei intimitatea edo errebelazioa eskatu beharrean, modu objektiboan erakusten du Struthek eszena, eta irudian ikertzera eta besteei buruz ezagutzen dugunaren mugei buruz gogoeta egitera bultzatzen ditu ikusleak. Kaleen eszenen antzera, erretratuek ere etenaldi bat egiteko eta ikusten ari garenari behatzeko aukera ematen digute.
Kaleen argazkiak lantzeko munduan zehar bidaiatzen zuenean lagunen etxean gelditzen zen Struth, eta orduan hasi zen talde-erretratuak egiten, bai koloretan, bai zuri-beltzean. Oso lankidetza estuan jarduten zuen bere modeloekin, eta aukera ematen zien ingurunea hautatzeko, baita enkoadraketaren barruan izango zuten posizioa aukeratzeko ere. Formatu handiko kamerari zuzenean begiratzeko eskatzen zien, beren buruaren argazkia ateratzen ariko balira bezala. Struthek esposizio-denbora luzeak erabiltzen zituen, beraz, pazientzia izatera eta geldi egotera behartzen zituen modeloak, irudia desenfokatu ez zedin. Hala egindako erretratuek estatikoak ematen dute askotan, eta XIX. mendeko argazki-erretratuen konbentzioak ekartzen dituzte gogora.