Guggenheim Bilbao Museoaren Bildumako maisulanak
Georg Baselitz, Lenin andrea eta urretxindorra (Mrs Lenin and the Nightingale), 2008
Miquel Barceló, Akerra eta ahuntza (Cabrit i cabrida), 1992
Iruzkinak
Francesco Clemente, Amaren gela (La stanza della madre), 1995–97
- Izenburua:
- Francesco Clemente, Amaren gela (La stanza della madre), 1995–97
- Erakusketa:
- Guggenheim Bilbao Museoaren Bildumako maisulanak
- Gaiak:
- Giza gorputza | Artea eta emozioa | Esperimentazio artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Sinbologia | Espiritualtasuna | Dualtasuna
- Mugimendu artistikoak:
- Transabangoardia
- Artelan motak:
- Pintura
- Aipatutako artistak:
- Clemente, Francesco
1970eko hamarkadaren amaieran, artista italiarren talde bat –horien artean Francesco Clemente zegoen– abangoardien izaera esperimentalez jabetu zen; horrela, kreazioaren eta arte-prozesuen ustekabetasuna aldarrikatu nahi izan zuten. Horretarako, arte-proiektua egiteko aurretik pentsatutako planei uko egin eta ezaugarri plastikoaren alderdi esperientzialean oinarritu ziren; prozesu eta teknikekin jolasten zuten, etengabe, eta horren emaitza dugu Transabangoardia.
Amaren gela Guggenheim Bilbao Museoak Francesco Clementeri egindako enkargua izan zen, eta Museoaren inaugurazioarekin batera aurkeztu zen. Lan hau hamazazpi panelek osatzen dute, eta, hemen, zortzi ikus daitezke. Studioloetako edo jauregi errenazentistetako geletako apaindurarako horma-irudi handiak dakartza gogora. Clementek, artelan honetan, ibilbide luzean sortutako ikonografiara jo zuen.
Ekialdeko kulturaren, tradizio klasikoaren eta tradizio judu-kristauaren elementu sinbolikoak eta berak sortutako irudi-multzoa uztartu zituen lan honetan. Artistak era askotara itxuraldatutako irudiak aukeratu zituen eta lore ugari dituzten hondoen gainean edo kolore bakarreko irudi geometrikoen hondoen gainean ipini zituen; horrela, espiritualtasuna, erlijiotasuna eta astrologia elkartzen diren gunea sortu zuen.
Artistak, euskarri gisa, 1920ko hamarkadako antzokietako oihal bat erabili zuen, eta adabaki, jostura eta estanpatuko marrazkiaren kolore-galerez baliatu zen konposizioa egituratzeko eta izaera oroitarazlea eta, nolabait ere, nostalgikoa eta malenkoniatsua sustatzeko.
Izenburuan ageri den “stanza” italiar hitzak Errenazimentuko kamera edo gelei egiten die erreferentzia; jauregietako gela pribatuak ziren, ikasketetarako edo hausnarketarako erabiltzen zirenak.
Lan honetan, Clementeren gai gogokoenetako bat ageri da: giza gorputza. Behin eta berriz ageri da haren pinturetan, eta artelanaren konposizioan, oro har, integratzen da. Mihise hauetan bizitzaren eta heriotzaren arteko dualtasuna irudikatzen da, zerura altxatzen diren gerrako elementuak, zerutar gisa ereduz adierazten den bikote baten maitasunaren aurrean, amore ematen duen munduan mirestekoa dena. Emakume baten hegalak mozteko gizon batek hartutako guraize batzuen aurrean, emakume batzuek, antzinako Egiptoko irudien frontaltasuna gogorarazten duen desfile sakramentalaren antzeko batean, haien hegalak itxiak daramatzate, noiz erabiliko zain.
Artelan honetan, gizon biluzia, begiak eta genitalak neurriz gora dituena, gizaki sortzailearen eta sortutakoaren izaeraren arteko konexioa da, artelana irudikapen kosmogonikoaren antzekotzat jotzen badugu; hau da, sortutako unibertsotzat eta, beraz, gizakiaren sorkuntza-eszenatokitzat jotzen badugu, espirituala dena eta unibertsoa arautzen duten elementuen arteko nahastea gertatzen den gunetzat.