Guggenheim Bilbao Museoaren Bildumako maisulanak
Francesco Clemente, Amaren gela (La stanza della madre), 1995–97
Jean-Michel Basquiat, Moises eta egiptoarrak (Moses and the Egyptians), 1982
Iruzkinak
Miquel Barceló, Akerra eta ahuntza (Cabrit i cabrida), 1992
- Izenburua:
- Miquel Barceló, Akerra eta ahuntza (Cabrit i cabrida), 1992
- Erakusketa:
- Guggenheim Bilbao Museoaren Bildumako maisulanak
- Gaiak:
- Bizitza | Eragin artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Natura hila | Afrika
- Artelan motak:
- Pintura
- Aipatutako artistak:
- Barceló, Miquel
Akerra eta ahuntza Miquel Barcelók eginiko pintura-serie batekoa da; bertan, animaliak esekita eta hilik ageri dira.
Artelan-serie honetan, natura hilak egiten zituzten artista barrokoen eragina ikus daiteke, besteak beste, Juan Sánchez Cotán espainiarrarena eta Herbehereetako pinturarena, adibidez, Rembrandt nederlandarraren animalia larrutuen irudiena.
Koadro honek Afrikako herrialdeetako eguneroko bizitzari ere egiten dio erreferentzia, animalia hilak esekita dituzten merkatuei.
Lan honek denboraren joatea eta bizitzaren ezegonkortasuna gogorarazten dizkigu, baina ez bakarrik Saharaz azpiko Afrikako herrialdeetan, baita gertakari unibertsal eta mundu osora zabaldutako gertakari gisa ere. Errenazimentuan eta Barrokoan “vanitas pinturak” egiten ziren eta “memento morí” esaldia gehitzen zen; kultura-ekoizpenaren kontzeptu eta premisa izan ziren ezaugarri horiek.
Hala ere, Barceló gai honetara dramatismoa kenduz hurbildu da, jai-giroa emanez eta, nolabait ere, izaera animista emanez, heriotza eta usteltasuna bizitzako prozesuaren zati gisa aurkezten baitigu.
Izan ere, Barcelórentzat Afrikara joan izana birsorkuntzaren antzekoa izan zen; artistak bertan bere buruarekin topo egiten zuen.
“Eguneroko bizitzan ustekabeko aurkikuntzak ezagutzen jakin behar da, begiak ohitua egon behar du. Gauzak arretatsu gaudenean gertatzen dira. Koadro batean zentzumenak pizten dituen orbana antzematea bezala da, baina bertan margotzen ari ez bagara, ez da ezer gertatzen. Nik pentsatu nahi dut ni ez nagoenean ere gauzak gertatzen direla; nire arazoa da zenbait ni ez izatea, bat Malin, beste bat Parisen eta beste bat hemen: Malira heltzen naizenean nire koadroak margotzen joan direla aurkituko dudan sentsazioa dut. Hori da nire ilusioa, nahiz eta pixka bat zoroa izan. Beti miretsi izan dut Pessoa; tentagarria iruditzen zait heteronimoak izatea. Orain ni horiek nire tailerrekin lotzen ditut”.