Guggenheim Bilbao Museoaren Bildumako maisulanak
Enzo Cucchi, Mendebaldeko gordailua (Deposito occidentale), 1986
Julian Schnabel, Fakirrak (Fakires), 1993
Iruzkinak
Julian Schnabel, Espainia (Spain), 1986
- Izenburua:
- Julian Schnabel, Espainia (Spain), 1986
- Erakusketa:
- Guggenheim Bilbao Museoaren Bildumako maisulanak
- Gaiak:
- Giza gorputza | Artea eta emozioa | Eragin artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Gainazala | Kolorea | Materiala | Tamaina | Espainia | Tradizioa
- Mugimendu artistikoak:
- Arte Figuratiboa | Arte Kontzeptuala | Minimalismoa | Neoespresionismoa
- Artelan motak:
- Pintura
- Aipatutako artistak:
- Schnabel, Julian
Pintura Neoespresionista joera nazioartean sortu zen Arte Minimalistak eta Kontzeptualak menderatutako bi hamarkadaren ondoren, 1960ko eta 1970eko hamarkaden ostean, mugimendu horiei erantzuteko. Horrela, nolabait ere, arte-tradizioetara bueltatu ziren eta keinuzko joera eta gai figuratiboak berreskuratu zituzten artistek. Horrek erabateko orientazio-aldaketa ekarri zuen XX. mende amaierako artegintzan.
Testuinguru horretan, Julian Schnabel-ek zeregin garrantzitsua izan zuen; bere lan neoespresionista Bad Painting (pintura txarra) terminoarekin lotu ohi da. Termino hori New Yorkeko New Museumek 1970eko hamarkadaren amaieran antolatutako erakusketa batean sortu zen. Alabaina, Schnabelek ez zuen parterik hartu erakusketa horretan. Antolatzailea Marcia Tucker izan zen, eta bertako lanak “figurazioko estilo pertsonalen mesedetan marrazketaren kontzeptu tradizionalei uko egiten” ziotela esan zuen. Tuckerrek zera gehitu zuen: “irudikapen zehatza mespretxatzean eta arteari buruzko ohiko jarrera ukatzean, bad painting delakoa, aldi berean, dibertigarria eta emotiboa da, eta, sarritan, zalapartaria, gustu onaren arauak mespretxatzeagatik”.
Schnabelek ospea lortu zuen 1970eko hamarkadaren amaieran apurtutako plater zatien bidez egindako koadroengatik. Poliesterreko erretxina batean sartzen zituen eta olio-pinturazko enpastatu lodiz estali; irudi oso adierazkorrak ziren.
Artelan horiek, neurri handikoak, Schnabelek Bartzelonara eginiko bidaia baten ondoren egin zituen. Bertan, Antonio Gaudí arkitekto katalanaren trencadí edo argamasaz lotutako zeramikazko zatien mosaikoa ezagutu zuen.
Horietan, pinturaren azalerari —berez adierazkortasun handiz betea, pintzelkada agresiboaren bidez— baxera-zatiak sartzen zizkion, katilu eta plater apurtuena. Zati horiek pintura aldatzen dute eta emaitza testura dardarkariko eta gai desitxuratuko lanak dira.
Lan horietan, artearen maisulanetatik ateratako irudiak daude, besteak beste: Picasso-ren eta El Greco-ren lanetatik ateratakoak. Horiek antropologia kutsua duten osagaiekin nahasten dira, esaterako, Mexikoko kultura prehispanikotik hartutako objektuekin.
Artelan honen erdialdean ageri den burua Schnabelen artelanean errepikatzen da, eta anbiguotasunez betea dago; ez dakigu zezena edo zezenkaria den. Kasu honetan, zezen-plaza batean dago, behar duenean zezenkaria zenetik babesten den barreraren ondoan: ezkutalekuan.
Schnabelek beti atsegin izan du Espainiako kultura, eta hala gogorarazten digu artelan honetan nagusitzen diren koloreen bidez.