Espresionismo Abstraktua
Willem de Kooning: Emakumea paisaia balitz bezala (Woman as landscape), 1965–66
Mark Rothko: Titulurik gabea, 1952-53
Iruzkinak
Franz Kline: Titulurik gabea, 1952
- Izenburua:
- Franz Kline: Titulurik gabea, 1952
- Erakusketa:
- Espresionismo Abstraktua
- Gaiak:
- Bigarren Mundu Gerra | Gerra Hotza
- Mugimendu artistikoak:
- Espresionismo Abstraktua
- Teknikak:
- Ekintza-pintura
- Artelan motak:
- Pintura
- Aipatutako artistak:
- Kline, Franz
Beldurra, larritasuna, mehatxua… Betiko galdutako itxaropena. Franz Kline gai da soilik bi kolore baliatuta sentsazio horiek transmititzeko.
Artistak gama kromatikoa mugatzeko hartu zuen erabakia bat dator urte horietan zehar, Bigarren Mundu Gerra ondoren, Espresionismo Abstraktuko beste artista batzuek egin zutenarekin. Testuinguru historikoa gogorra zen. Eskarmentu handiko beteranoek zalantzan jartzen zuten gerrarako ahalegina, eta aldi berean tropa berriak bidaltzen ziren Koreara. Gainera, Gerra Hotza ere gertatzen ari zen eta horrek estatubatuarren artean ere jazarpen politikoa eta traizio susmoak eragin zituen. Kolore distiratsu eta alaien erabilera keinu hutsaltzat jo zuten batzuek orduan, artisten kezkak adierazteko gai ez zena.
Sortzaile estatubatuarrak Europatik heltzen zen filosofia existentzialistaren eragina jasotzen hasi ziren. Etsipena, norbanakoaren bakartasuna, ezeri zentzurik ez aurkitzeak sorrarazten zuen larritasuna… Intelektual horien testuetan behin eta berriro ageri diren ideiak margolaritzan ere nabarmentzen hasi ziren eta Espresionismo Abstraktuan aztarna utzi zuten.
Lan honetan, aipatutako emozioek zuria eta beltzaren arteko lotura kromatikoan gauzatzen dira. Franz Klinek zuriari protagonismoa emateko behar besteko orekaz erabiltzen ditu koloreak; zuria ez da hondo soila, konposizioa ere eraikitzen du. Artistak asko lantzen zuen konposizioa bozeto eta berrikusketen bidez emozio horiek transmititzeko xedearekin, bat-batekotasuna galdu gabe.
Konposizioa da, adibidez, irmotasuna eta larritasuna transmititzen duena, erdialdean dagoen bertikalari esker. Lerro horren inguruan garatzen dira gainerako trazu mehatxagarriak, eta osotasun simetriko bat osatzen dute. Trazu horiek egiteko hormak margotzeko erabiltzen diren ohiko erremintak erabili zituen Klinek: arrabolak eta brotxak. Horrela, nolabaiteko bortizkeria ematen zien bere lanei, horiek egiterakoan baliatutako energia eta azkartasunari esker. Modu horretan, ekintza-pinturaren bereizgarri den keinua aldarrikatzen du.
Klinek ekintza-pinturan zuen protagonismoa nahiko berria zen. Baina bere eboluzioa hain izan zen azkarra, ezen laster lortu baitzuen talde horretako gainerako kideen beste begirunea. Aurreko bi hamarkadak karikaturak, tabernetako horma-irudiak, erretratuak eta paisaia errealistak margotzen eman zituen, trazu askeak erabiliz.