Juan Muñoz. Atzera begirakoa
Eserita dauden irudiak bost danborrekin, 1999 [203 aretoa]
Itzala eta ahoa, 1996 [203 aretoa]
Iruzkinak
Itsasoari begira 1, 1997–2000; Irudi bat, 2000 [203 aretoa]
- Izenburua:
- Itsasoari begira 1, 1997–2000; Irudi bat, 2000 [203 aretoa]
- Erakusketa:
- Juan Muñoz. Atzera begirakoa
- Gaiak:
- Gizakia | Giza gorputza | Artea eta literatura | Artea eta pertzepzioa | Artea eta psikologia | Eragin artistikoa | Sorkuntza artistikoa | Islak | Erretratua eta autorretratua | Maskarak | Luigi Pirandello | Ispiluak | Ilusio optikoak
- Artelan motak:
- Eskultura
- Aipatutako artistak:
- Muñoz, Juan
Itsasoari begira 1 izeneko pieza honetan bi irudi ageri dira ispilu baten aurrean, aurpegia maskara batez estalia dutela. Maskara hauek halako kutsu mehatxatzailea ematen diote eszenari. Irudietako bat estu-estu eginda dago bestearen kontra, biak euren islak ispiluan begiratzera behartuz. Baina aurpegiak maskarekin estaliak dituztenez, ez dute ezer erakusten. Ispiluak ez du inolako arrastorik ematen eta maskarek ukatu egiten digute ispiluen eta norbere buruaren ezagutzaren arteko asoziazioa.
Irudi bat obran ere ispilu bat ikusten dugu. Hau izan zen artistaren azkeneko lanetako bat. Ispilura begiratzeko makurtzen ari den irudi zimurtua autoerretratu bat da. Lan honek agerian uzten du Muñozek oso gogoko izan zituela truku optikoak eta manipulazio espaziala. Gainera, kontzientziaren eta auto-ezagutzaren gaiak aztertzen ditu. Irudiaren aurpegia ispilura hainbeste gerturatzen denez, ezin dugu argi ikusi zein den bere espresioa: ezin dugu ikusi zer ari den ikusten. Muñozek behin esan zuenez, bere pertsonaiek islatzeko gai ez den ispilu baten antzera jokatzen dute zenbaitetan. Zure begiratzeko moduari buruz zuri zerbait esateko daude hor, baina ezin dute, zure burua ikusten uzten ez dizutelako.
Muñozek bere artelanetan erabiltzen dituen maskarak eta ispiluak ikusita, Luigi Pirandello idazle italiarraren obraren eragina antzeman daiteke. Pirandelloren Uno, Nessuno e Centomilla (Bat, bat ere ez eta hamar mila) nobelak aditzera ematen digunez, gu garela uste dugun pertsona ez da besteek ikusten duten pertsona; hau da, guztiok daramagu “fikziozko maskara” bat, gure benetako izate ezezagun hori agerian uzteko suntsitu behar duguna. Hala ere, gure benetako izate hori aurkitzen dugun momentuan bertan, desagertu egiten da, eta azalekoagoa den izatea berragertzen da.