Francis Bacon: Picassotik Velázquezera
Greco: San Frantzisko otoitzean Gurutziltzatuaren aurrean, 1585 inguru
Francis Bacon: Aita santua I (Pope I), 1951
Iruzkinak
Ignacio Zuloaga: Kardinala, 1912
- Izenburua:
- Ignacio Zuloaga: Kardinala, 1912
- Erakusketa:
- Francis Bacon: Picassotik Velázquezera
- Gaiak:
- Artea eta erlijioa | Artea eta emozioa | Eragin artistikoa | Espazioa | Kolorea | Konposizioa | Perspektiba | Sinbologia | Erretratua eta autorretratua | Erlijioa | Kristautasuna | Sinbolismo erijiosoa | Espainia | 98ko belaunaldia | Boterea
- Mugimendu artistikoak:
- Errealismoa
- Teknikak:
- Olio-pintura
- Artelan motak:
- Pintura
- Aipatutako artistak:
- Bacon, Francis | Greco, | Velázquez, Diego | Zuloaga Zabaleta, Ignacio
Ignacio Zuloaga-k Kardinala izenburua duen lan honetan, boterea irudikatzeko hainbat osagaiz baliatu zen. Bacon-ek antzeko elementuak erabili zituen gerora hogeita hamar urte geroago, Velázquez-en Inozentzio X.a aita santuaren erretratu ospetsuan oinarritutako lanak egiten hasi zenean.
Kasu honetan Eibarko artistak ematen du aditzera elizgizonek boterea zutela XX. mende hasierako Espainian. Garai hartan, “98ko Belaunaldiko” intelektualek bereziki, uste zuten elizaren botereak Espainiaren aurrerapena oztopatzen zuela. Intelektual horiek Kubako Independentzia-gerraren amaiera urtea hartu zuten izentzat, Espainiako kolonialismoaren gainbeheraren adierazle baitzen. Gogoz defendatzen zuten espainiar kulturaren identitatearen gaineko hausnarketa egitea, aurrerabidera ekarriko zukeen kritika egitea.
Zuloagaren lana Espainiaren ikuspegi kritiko horretan sar genezake. Horregatik askok esaten dute Zuloagak “Espainia beltza” irudikatzen zuela, usadio zahar eta bidegabeko horietan sustraitutako gizartea, elite menderatzaile txiki baten mesedetan oinarritutako eredua bultzatzen zuena.
Kritika hori nabarmena da obra honetan. Elizgizon zaharra, apaiz gazte bat eta Sepúlveda hiriko bista irudikatu zituen. Apaiz gazteak atenporalitate estetikoa ematen dio lanari eta Greco-ren lanak gogorarazten ditu. Kardinala margotzeko ohiko modeloa erabili zuen, Frantzisko. Keinu zakarra du elizgizonak, eta aulkiaren besoei gogor heltzen dieten hatzapar itxurako eskuak ditu; gizon zorrotza eta mespretxatzailea zela agerian dago. Luxuzko arropak daramatza: hierarkia erlijiosoaren kide zela, botere hori ukaezina zela eta Espainia katolikoaren ondasunetatik oparo bizi zela aditzera ematen dutenak. Zuloagak Elizaren aberastasuna nabarmentzeko trebezia handiz margotu zituen ehunak, haien oparotasunaren berri emateko: pertsonaien arropak, alfonbra, mahai-zapia... eta, noski, gortinak, pintura barroko espainiarraren erretraturik ospetsuenetan agertzen zirenak bezalakoak.
Lan honen erregistroa eta Baconen aita santuenena oso ezberdina da, nahiz eta biek izan zuten Grecoren eta Velázquezen eragina. Ez dakigu ziur Baconek lan honetan interesik izan zuen. Nolanahi ere, erakusketako lanak ez dira aukeratu Baconen gustukoak zirelako, baizik eta arte-ezaugarriak alderatzeko aproposak direlako.