L'Art en guerre. Frantzia, 1938-1947: Picasso-tik Dubuffet-era
Charlotte Salomon
Jean Fautrier, Bahitutakoaren burua (Tête d’otage), 1942–44
Iruzkinak
Askapena
- Izenburua:
- Askapena
- Erakusketa:
- L'Art en guerre. Frantzia, 1938-1947: Picasso-tik Dubuffet-era
- Gaiak:
- Artea eta politika | Sorkuntza artistikoa | Erakusketak | Historia | Bigarren Mundu Gerra | Komunismoa | Nazismoa | Frantzia | Paris | Kontzentrazio-esparrua
- Mugimendu artistikoak:
- Arte Garaikidea
- Aipatutako artistak:
- Matisse, Henri | Miller, Lee | Picasso, Pablo
Parisko askapena, 1944ko abuztuan, handizki ospatu zen. Baina garaia ere izan zen jendeak bizi izan zuena eta jasan zuen eskasia aztertzeko. Alderdi Komunista oso indarberrituta atera zen, okupatzaile nazien eta Vichyko erregimenaren kontra egin zuen erresistentzia aktiboari esker. Parisen, berehala sortu zen giro kultural berria. Udazkenean, Alderdi Komunistako kide berria zen Picasso erakusketa buru izan zen Udazkeneko Aretoan; “Askapeneko erakustaldian”. Edizio berri horrek arte modernoari agur eta ohore egiten zion, gerra urtetan zentsuratuta eta isilarazia egonda gero. Askorentzat lasaitu ederra izan zen, azkenean, 1945ean, maisuen lanak berriro erakusgai jartzea, tartean, Picassorenak eta Matisse-renak. Bi artistak, gainera, protagonista bihurtu ziren gerra ondoko jardueretan. Okupazio-garaian, biek Frantzian geratzea erabaki zuten. Lanean buru-belarri jarraitu zuten, eta Frantziako modernismoari leial iraun zuten. Askapenaren ondorengo urtetan, beren lanak oso maiz erakutsi ziren. Eta beren erakusketen bidez ikusi ahal izan zen ez ziotela sekula sortzeari utzi; jasandako errepresio urteei aurre egiten zieten artelanak.
Picasso eta Matisse goratuak izan ziren bitartean, nazien eta Vichyko erregimenaren kolaboratzaile izandako artistekin barkaberak izan ziren. Azken finean, ulertu zen orokorrean beren burua arrazoi politikoengatik ez zutela lotu nahi izan. Bestalde, egia gogorrak azaleratzen hasiak ziren. Pixkanaka, kontzentrazio-esparruetan bizi izandako infernuaren xehetasunak ezagutzen joan ziren. Lehen eskuko testigantza eta Lee Miller estatubatuarraren argazkiei esker, Buchenwald edo Dachau bezalako esparruetan gertatutako izugarrikeriak ezagutzen hasi ziren.